کجایی ای زنسیمت دماغ باغ معطر ؟

بیا که باغ به شمع شکوفه گشت منور

هوا زعکس شقایق صحیفه ایست ، ملون

زمین زشکل حدایق کتابه ایست مصور

شکوفه چون گل رویت گشاده روی مطرا

بنفشه چون سر زلفت کشیده خط معنبر

دهان غنچه چولعلت ز خنده گشت لبالب

خط بنفشه چو زلفت معنبر است سراسر

صنوبر اربدل راست نیست بنده قدت

چراست این همه دل در هوای قد صنوبر

اگر چو چشم تو عبهر بعینه ننماید

زمانه چشم چرا بر ندارد از عبهر

درخت شد دم طاوس ، وغنچه شد سر طوطی

ز حلق بلبله باید گشود خون کبوتر

صباح کرده صبوحی به لاله زار گذر کن

که لاله داغ صبوحی کشیده است به رخ بر

ببین که بر سر راه نسیم باد بهاری

چه نافه های تتاری نهاده اند بر آذر

بر آذر است مرا جان بیار آب رزانم

که شوق آب رزانم بسوخت جان برادر

بیار از آن می گلگون که گر شعاع وی افتد

بدین حدیقه گل زرد واشود گل احمر

ز سرکش سر نرگس اگر بخواب فروشد

عجب مدار که دارد پیاله ای دو سه در سر

به باد رفت سر لاله در هوا وهنوزش

بدر نمی رود از سر خیال باده وساغر

به تنگ عیشی از آن رو بساخت غنچه که او را

زریست اندک وصدوجه نازک است بر آن زر

نمود صورت بادام در نقاب شکوفه

چنانک دیده خوبان زطرف شقه چادر

بسی نماند که گردد دهان غنچه خندان

چو طوطی از ره تلقین عندلیب سخنور

برون کشید جهان از قفا زبان بنفشه

مگر نکرد چو سوسن به ذکر شاه زبان تر

سر سلاطین دلشاد شاه جم گهر آن کوه

زخسروان به گهر بر سر آمد ست جو افسر

هزار بار به روزی شکسته از سر تمکین

شکوه مقنعه او کلاه گوشه سنجر

زهی زبادیه آز کاروان امل را

انامل تو بسر حد آرزو شده رهبر !

سعادت ازلی، در ولای جاه تو مدغم

شقاوت ابدی ، در خلاف رای تو مضمر

فروغ نعل سمندت هلال غره دولت

مثال سایه چترت سواد دیده ی کشور

ز خاک پای شریفت عیون حور مکحل

ز بوی خلق لطیفت دماغ روح معطر

تو را بود زصباح ورواح رایت وپرچم

ترا سزد زسپهر وستاره خیمه ولشکر

زعصمتت نکشیده شمال کوشه برقع

زعفتت نگرفته خیال دامن معجر

تویی که دور فلک راست ظل چتر تو مرکز

تویی که حکم قضا راست خط رای تو مسطر

بدور عدل تو آهوی ناتوان رمیده

چو چشم مست بتان است شیر گیر ودلاور

فسانه ایست زبزم تو ذکر روضه وجنت

نشانه ایست ز رای تو اوج طارم اخضر

اگر زمانه گشایش نه از ضمیر تو یابد

کلید صبح شود قفل بر دریچه خاور

زهیچ سینه به عهد تو بر نیامده دودی

که دامن تو بگیرد مگر زسینه مجمر

ز رهگذار تو کی بر دلی نشست غباری

مگر غبار رهت کان نشست بر دل اختر

بجز طلیعه کشور گشای صبح به عهدت

زمانه را به شبیخون کسی نیامده بر سر

زمانه مقنعه زان بر سر خطیب فکندست

که در زمان تو با تیغ رفت بر سر منبر

شب شبه صفت آمد شبیه کلک سیاهت

از آن به یک شکم آرد هزار دانه گوهر

حقیقت است که آموخت از بیان شریفت

طبیعت از قلم نی پدید کردن شکر

چو نقش آینه در قید آهن است همیشه

معارض تو شد از روی عکس برابر

منم که ملک سخن را به عون مدح تو کردم

به زخم تیغ زبان سخن تراش مسخر

چو قطره ام به هوایت بدین دیار فتاده

تو بحر اعظمی این قطره را به لطف بپرور

زلال خاطرم آن در هوای مدح تو صافی

روا مدار که گردد زهر غبار مکدر

تو آفتابی ومن کم نیم زذره خاکی

که او زیک نظر آفتاب گشت مشهر

زبان کلک به روی کتاب غیر ثنایت

گر از دهان دوایت آورد حکایت دیگر

زبان خامه ببرم بریزم آب مرکب

لب دوات ببندم سیه کنم رخ دفتر

همیشه تا چو دم صبح زنگ شب بزداید

جمال صورت عالم نماید آینه خور

غبار نعل سمند تو باد از همه رویی

سواد چشم جهان را چو روز آمده در خور

فروغ رای منیرت، نگین خاتم دولت

بقای مدت عمر ت،طراز دامن محشر