سعدی » مواعظ » قطعات » شمارهٔ ۱۸۰ خدایا فضل کن گنج قناعت چو بخشیدی و دادی ملک ایمان گرم روزی نماید تا بمیرم به از نان خوردن از دست لئیمان
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند درخواست می‌کند که رحمت و قناعت را به او عطا کند. او ایمان و ملک معنوی را بر هر چیز مادی ترجیح می‌دهد و می‌گوید که اگر روزی او را به سمت مرگ ببرد، داشتن قناعت و ایمان برای او مهم‌تر از خوردن نان و مادیات است.
هوش مصنوعی: خدایا، تو را خواستارم که مرا به نعمت قناعت بهره‌مند کنی، همان‌طور که به من ایمان عطا کرده‌ای.
هوش مصنوعی: اگر روزی برسد که مجبور شوم بمیرم، بهتر است که این مرگ را بر این ترجیح بدهم که نان بخورم از دستان انسان‌های پست و بی‌ارزش.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
نگردد بر وفا رامین پشیمان
نه هرگز بشکند با دوست پیمان
بوره ای دل بوره باری بشیمان
مکه کاری کز آن گردی پشیمان
یه دو روزی بناکامی سرآریم
باشه روزی که گل چینیم بدامان
چنان درخواب دید آن شمع ایمان
که شمعون بود در جنت خرامان
بسی دیدم کمرهای کریمان
همه در یتیمش از یتیمان
بباد سرد از جان کریمان
بآب گرم از چشم یتیمان
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.