چو جای داد بود پادشاه دادگری

چو جای نام بود شهریار ناموری

یمین دولت و ملکی امین ملت و دین

ز ذوالجلال به رحمت زمانه را نظری

به قوت فلکی و به افسر ملکی

به سیرت ملکی و به صورت بشری

فواید سخنی و نوادر خردی

طبایع ادبی و جواهر هنری

خدایگانی نفس و تو اندر او عقلی

بزرگواری چشم و تو اندر او بصری

میان صد حشر اندر به فضل تنهایی

وگرچه تنها باشی ز فضل با حشری

فلک ز همت عالیت کمترین اثر است

ترا که یارد گفتن که تو ازو اثری

ترا ز حادثه ها دین و داد تو سپرست

ز بهر آنکه تو مر دین و داد را سپری

برنح تن بسپارند و گنج را سپرند

تو باز گنج سپاری و آفرین سپری

چو کار بزم سگالی مؤلف جودی

چو کار رزم سگالی مصوّر ظفری

اگر سپهری باری سپهر منتخبی

وگر جهانی باری جهان مختصری

سپهر عالم سعدست و نحس و نفع و ضرر

تو آن سعادت بی نحس و نفع بی ضرری

گیاه هند همه عود گشت و دارو گشت

ز بهر آنکه تو هر سال اندرو گذری

وزان شرف که ترا بندگان ترکانند

بترک مشک دهد ناف آهوی تتری

ز ابر جود بآبست و از تو جود بزر

اگرچه ابر کریم است ازو کریمتری

چنانکه نام تو بدرخشد از تخلص تو

ز باختر ندرخشد ستارۀ سحری

تو مر زدودن زنگار جهل را علمی

تو باز داشتن قحط سال را مطری

تو سیم بر کف زایر نهی که پر خطرست

زمانه زیر زمین در نهد ز بیخبری

ببزمگه خبر خویش را کنی عینی

برزمگاه کنی عین خویش را خبری

اگر بحکم روان گویمت قضائی تو

وگر بقدر بلندت نگه کنم قدری

بجاه عالی و ملک اندرون سلیمانی

چنان کزو بشنودم تو هم بر آن اثری

جدا شود ز تن آن سر که گردد از تو جدا

بری شود ز حق آن دل که گردد از تو بری

ز فضل بر سفری دایم ار چه در حضری

ز ملک در حضری دایم ار چه بر سفری

نه جز بجود شتابی نه جز بدین کوشی

نه جز بفضل گرایی نه جز بحق نگری

شجاع بی حذری و امیر بی خللی

سوار بی بدلی و کریم بی مگری

ز لفظ پر لطفی و ز فضل پر طرفی

ز راستی خردی در معاشرت شکری

بپای تو نرسد هیچ سرو گرچه بلند

جز از خدای تو از هر چه هست بر زبری

فرو ستردی از دین نشان بدعت را

ز کعبه هم رقم قرمطی فرو ستری

همیشه تا نشود شمس با قمر یکسان

بیک روش نرود سال شمسی و قمری

سپه کشی و ملک باشی و عطا پاشی

جهان گشایی و دشمن کشی و نوش خوری

سرا و باغ تو آراسته بسرو بلند

چو سرو کاشغری و چو سرو غاتفری

خدای یار تو باد و جهان بکام تو باد

که صورت همه خیری و عالم صوری