گنجور

 
نورعلیشاه
نورعلیشاه » دیوان اشعار » غزلیات » بخش دوم »

شمارهٔ ۵۵

چو مرغم تا قفس بنیاد کردند

اسیر دام آن صیاد کردند

دلم کز فرقتش ویرانه بود

ز گنج وصل او آباد کردند

ندارد جز قفس مرغ دلم جای

کنونش کز قفس آزاد کردند

بجای شیر خون در جوی شیرین

روان از دیده فرهاد کردند

مبارک روزی و خرم دمی بود

که عشقش در دلم ارشاد کردند

غمش تا مایه شادیست جان را

از او بس جان غمگین شاد کردند

رسد تا نور بیدل را بفریاد

وظیفه بر لبش فریاد کردند