ای صورت جمالت بر لوح جان منقش

هستم ز فکر زلفت آشفته و مشوش

تابنده همچو رویت، دلجوی همچو قدت

ماهی که دید روشن؟ سروی که دید سرکش؟

گفتم ز چین زلفت دل را نگاه دارم

ابروت گفت نی نی، کردی غلط به هر شش

کیش دلم ز چشمت ای ماه حاجب ابرو

پر تیر غمزه بادت پیوسته همچو ترکش

دل در خلاص عشقت، صافی شده است و خالص

ز آتش چه باک دارد قلب سلیم بی غش؟

می کاهم از دل و جان، چون شمع از دل خود

کاهش نمی پذیرد مهر بتان مهوش

سر اناالحق از ما، چون گشت آشکارا

منصور مست را گو ما را به دار برکش

خوش کرده ای به بویش ای باد وقت ما را

ای باد! باد وقتت دایم چو وقت ما خوش

حسن رخ چو ماهش از زلف می فزاید

بنما مهی که او را خوبی فزاید ابرش

در باغ حسن خوبان تا بود و هست و باشد

سی و دو باد و خاکم، سی و دو آب و آتش

خط تو را نسیمی نامش نهاد ریحان

سهوی است این محقق بر سهو او قلم کش