ناقه راند روز و شب با صد شعف

تا فرات و فاخریات نجف

ساربانا خاطر ما شاد کن

ساز راه کوفه و بغداد کن

سامری گشتم ز شوق سامره

کو رفیقی تا بسازم ساز ره

سامره جان باشد و تن این جهان

گشته جان این جهان آنجا نهان

سامره فانوس و من پروانه ام

در هوای شمع آن دیوانه ام

سامره گلشن بود من عندلیب

عندلیبی سالها هجران نصیب

سامره مصر است من یعقوب پیر

یوسفم گم گشته آنجا با بشیر

از فراقش دیده ی من کور شد

هم بصیرت هم بصر بی نور شد

ای فغان کز جور اخوان زمان

یوسفم در چاه کنعان شد نهان

ای دریغا یوسفم در چاه شد

از فراقش ناله ام تا ماه شد

یوسفا جای تو در زندان دریغ

آفتابت از نظر پنهان دریغ

مهدی اندر چاه و از دیدن نهان

می دود دجال در گرد جهان

اینت انصاف وفا ای دوستان

مهدی از دجال خود گشته نهان

کی توان دیدن خدا را ای مهان

این خسان پیدا و این گلشن نهان

کی توان دیدن پریده عندلیب

در چمن بگرفته جا زاغ مهیب

کی توان از آشیان دیدن هما

رفته و بگرفته آنجا بوم جا

کی توان دیدن که مشتی رو بهان

در تکاپو گشته شیر نر نهان

یوسف اندر چاه و بن یامین بگاه

آه آه و آه آه و آه آه

دیو بر تخت و سلیمان از میان

گشته پنهان ای فغان و ای فغان

احمد اندر غار و مشتی بت پرست

در حریم کعبه دست هم بدست

حیدر اندر خانه و محراب باز

گشته بازیگاه جوقی حقه باز

ای نسیم صبح ای باد صبا

می رسی از سامره صد مرحبا

بازگو با خود چه داری ای نسیم

زنده ساز این استخوانهای رمیم

من بخوانم نکهت پیراهنی

بوی پیراهن کجا و چون منی

یک غباری پس هزاران خاک پاک

تا کنم تعویذ خود از هر بداک

ای نسیم صبح بعد از صد سلام

از صفایی گو به آن شه این پیام

مملکت بیصاحب است ای پادشاه

الله الله پای دولت نه براه

برف باریده است بر باغ جهان

آفتابت تا به کی باشد نهان

آفتابت روی آن شه زیر میغ

سر زند از کوه مهر و مه دریغ

پر شد از ظلم و ستم روی زمین

یک نظر بر سوی مظلومان ببین

ای تو فرزندان آدم را پدر

این یتیمان را بکش دستی به سر

راه حق بستند بر ما این فرق

راه حق بگشا به ما ای راه حق

لوح دوران شد تهی از نقش حق

ای تو دفتردار برگردان ورق

سیدی قد داب قلبی فی فداک

لب شوی هل من یکن یوم اراک

هل الی فی لیلة وجه الحبیب

هل یداوی هذه المرضی طبیب

ای طبیب درد بیدرمان من

ای دوای رنج بی پایان من

ای به یادت آه عالم سوز من

ای ز هجرت تیره شام و روز من

ای خلیفه ی حق و ای سلطان دین

مصطفی را نور چشم و جانشین

ای وجودت همچو خورشید جهان

لیک خورشیدی به ابر اندر نهان

روی خود از دیدها برتافته

پرتوت برنیک و بد برتافته

گرچه در ابری نهان شد آفتاب

چهره ی خود را نهفت اندر نقاب

از شعاعش لیک عالم روشنست

روزها پیدا و شبها مکمن است

جزر و مد بحر از آن در انتظام

کار و بار عالمی را زان نظام

بلبلان را زان نوا برخاسته

غنچه ها بشکفته باغ آراسته

ای تو خورشید جهان افروز ما

ای تو روز ما و هم نوروز ما

ای زن و فرزند من قربان تو

دست کوتاه من و دامان تو

من گرفتم دامنت ای ذوالحسب

هم دخیلت گشتم ای فحل العرب

چونکه در دامان او آویختی

در پناهش این زمان بگریختی

دل رهاندی از غم و جان از عنا

ای صفایی مرحبا صد مرحبا