ای خدا ای بی پناهان را پناه

ای تو بر شاهان عالم پادشاه

ای نهان از جسم و جان دیدار تو

گم شده عقل و خرد در کار تو

هم خداوند خداوندان تویی

هم دوای درد بیدرمان تویی

آب توفان زای را کردی تو پل

آتش سوزنده را کردی تو گل

گرگ شد گویا به پیراهن زتو

پیرهن شد شاخ نسترون ز تو

من چه گویم ظاهر و باطن تویی

ای خدا هم اول و آخر تویی

گردن عالم به بند طوق توست

آسمان در چرخ رقص از شوق توست

ای خدا من هرچه گویم آن نئی

در ثنایت آنچه جویم آن نئی

ای تو عذرآموز هر شرمنده ای

ای تو روزی بخش هر جنبنده ای

ای خدا دانم که من بد کرده ام

لیک از من آنچه آمد کرده ام

هم تو آن کن آنچه می شاید ز تو

ای جهان را آنچه می باید ز تو

همچو من داری خداوندا بسی

من ندارم لیک غیر از تو کسی

گر من بیکس ندارم هیچکس

گو نباشد رحمت لطف تو بس

هرکه از این می گریزد گو گریز

چون تو باشی گو نباشد هیچ چیز

گر فتادم دستگیر من تویی

هم پناه و هم گریز من تویی

دست من گیر ای جهان را دستگیر

ده پناهم ای تو عالم را گزیر

بر امیدی آمدستم بر درت

چون روم نومید یا رب از برت

در ره امید و بیم افتاده ام

در جنابت منتظر ایستاده ام

گرچه کردم من بسی جرم و خطا

از من آید ذلت و از تو عطا

گر سیاه است ای خدا ما را گلیم

تو سفیدش ساز از لطف عمیم

گر دریدم خود به دستم پرده را

تو فرو مگذار بی پرده مرا

چون تورا ستار دیدم ای خدا

پرده ی خود را دریدم برملا

پرده دار عیب ناپاکی ما

عذر خواه جرم بیباکی ما

هر دمم جرم و گناه تازه ای ست

از تو لیک انعام بی اندازه ای ست

گر به جرمم مکر شیطان افکند

لطف تو سوزی به جانم می زند

از من آمد گر خطایی یا فساد

زاری آموزی دهی توبه به یاد

گر زنی زخم و دوصد مرهم نهی

ور کنی قهرم دوصد رحمت دهی

گر ز من جرم است انعام از تو است

گر ز من گامی است صد گام از تو است

گر ره تاریک پیشم آوری

صد چراغ از لطف پیشم آوری

ای خدا ای من عطایت را رهین

بنده ای از بندگانت را کمین

شکر گویم من کدامین نعمتت

یاد آرم من کدامین رحمتت

یکنفس کو کز تو ناید صد عطا

ساعتی کو نآمد از من صد خطا

کو دهان و کو زبان و کو کلام

تا بگویم شرح آن انعام عام

آن کدامین لطف و احسان گران

که نکردی با من ای سلطان جان

وان چه زشتی وز هر زشتی بتر

که نکردم من که صد خاکم بسر

در رحم دادی مرا جا از کرم

پروریدی پیکرم در آن ظلم

کاسه ای کردی ز بالا واژگون

کاین تنت را سر بود ای ذو فنون

پنبه دانی را بهم آمیختی

طرح چشم تیزبینم ریختی

کاین دو باشد دیده ی بینای تو

هم طراز چهره ی زیبای تو

آسمانها را در آن دادی محل

جل شأن ربنا عزوجل

گوشت پاره بر دهانم دوختی

جمله اسما را بهم آموختی

کاین زبان و آلت گویای تو

ترجمان خاطر دانای تو

پرورش دادی هوایی در صماخ

هین برو بشنو ازین بانگ کراخ

چار دیوار مشید ساختی

پیکرم را طرح نو انداختی

هم کشیدی ساقها کاین پای تو

هم دو ساعد کین کف گیرای تو

آنچه باید در درون و در برون

جمله را دادی ز امر کاف و نون

روح را با جسم دادی ارتباط

غیب را دادی بشاهد اختلاط

پس ره بیرون شدن زان تنگنای

ره نمونی کردیم ای رهنمای

پا نهادم چون به صحرای شهود

پهن کردی سفره انعام و جود

خون برایم شیر کردی در جگر

هم ز پستان شیر را دادی ثمر

هم مکیدن مرمرا آموختی

هم دل مادر برایم سوختی

گریه یادم دادی از بهر خبر

در دل او گریه را دادی اثر

تلخ کردی خواب شیرینش به کام

نی زکرم اندیشه کردی نی به حام

تا تنم پرورده شد در این جهان

سخت شد هم پی مرا هم استخوان

سی و سه دندان برایم ساختی

طرح آنها در دهان انداختی

پس ز شیرم سیر کردی در غذا

طبع من را میل دادی اقتضا

پاسبانی کردیم از هر گزند

هم نگهبانی ز هر پست و بلند

در زمستان پوستین بخشیدیم

هم به تابستان کتان پوشیدیم

هم قبا دادی مرا هم پیرهن

هم کلاه و موزه ای صاحب منن

در پناه آوردیم از گرم و سرد

تا شدم زفت و کلان و شیرمرد

هم مرا دادی توانایی و گوش

هم خرد هم عقل و دانایی و هوش

بر زبانم نام خود آموختی

شمع توحیدم به دل افروختی

نور ایمان در دلم انداختی

بندگی اندر سرشتم ساختی

دادیم در آستان حیدری

هم سگی هم بندگی هم چاکری

دادیم آگاهی از حل و حرام

نی بتقلید شنیدن چون عوام

هر دمی دادی عطای تازه ام

در جهان کردی بلند آوازه ام

هم عطا کردی ز نیکانم نژاد

هم ز اخوان نکوبخت استناد

هم سرم از هم سران افراشتی

از همالان هم مرا برداشتی

دادیم پوران و دختان پاکزاد

پاک زاد و پاک دین پاک اعتقاد

پرده پوشیدی به روی کار من

ستر کردی بر من ای ستار من

زشتهایم جمله خوب انگاشتی

کرده ام ناکرده می پنداشتی

خواندمت کردی اجابت هر زمان

مهربانتر از نیای مهربان

من به قربانی خداییهای تو

دل اسیر مهربانیهای تو

آنچه گفتم زانچه دانستم هزار

بد یکی بل کمتر از یک بی شمار

وانچه آن را من نمی دانم حساب

گر نویسم می شود هفتصد کتاب

از تو اینها وانچه آن آمد ز من

شرح آن نه از خامه آید نه از سخن

از سرم تا پای ذنبست و خطا

از قدم تا فرق جرم است و خطا

در خور لطفت نکردم طاعتی

از گنه فارغ نبودم ساعتی

لیک دانی ای خدای ذوالمنن

راه من زد نفس شوم اهرمن

وز گنه چون بید لرزیدم همی

هیبت نهی تورا دیدم همی

ای خدا با این گناه بیشمار

آدم بر درگهت امیدوار

ای خدا آن کن که فضلت را سزد

عطر فضلت بر دماغم می وزد

ای خدا باشد دیت بر عاقله

می کند هرکس عمل بر شا کله

شاکله ی تو جمله فضل است و عطا

شاکله ی من جمله عصیان و خطا

ای خدا دانم که من بد کرده ام

آنچه کردم لیک با خود کرده ام

آمدم اکنون برت ای ذوالکرم

فاش می گویم خدایا الندم

این ندم را گر بگفتم بارها

توبه ها بشکسته ام بسیارها

لیک مغرور کرمهای توام

سرخوش از صهبای آلای توام

خود تو دادی یاد این عذرای رحیم

گفته ی ما غر بالرب الکریم