# آهوی را کرد صیادی شکار

اندر آخر کردش آن بی‌زینهار

# آخری را پر ز گاوان و خران

حبس آهو کرد چون استمگران

# آهو از وحشت به هر سو می‌گریخت

او به پیش آن خران شب کاه ریخت

# از مجاعت و اشتها هر گاو و خر

کاه را می‌خورد خوشتر از شکر

# گاه آهو می‌رمید از سو به سو

گه ز دود و گرد که می‌تافت رو

# هرکرا با ضد خود بگذاشتند

آن عقوبت را چو مرگ انگاشتند

# تا سلیمان گفت که آن هدهد اگر

هجر را عذری نگوید معتبر

# بکشمش یا خود دهم او را عذاب

یک عذاب سخت بیرون از حساب

# هان کدامست آن عذاب این معتمد

در قفس بودن به غیر جنس خود

# زین بدن اندر عذابی ای بشر

مرغ روحت بسته با جنسی دگر

# روح بازست و طبایع زاغها

دارد از زاغان و چغدان داغها

# او بمانده در میانشان زارزار

هم‌چو بوبکری به شهر سبزوار