آن سرو قد نگر که چه آزاد می رود

و آن غمگسار بین که چه دلشاد میرود

به روی سرو قامت گلبوی لاله رخ

با قد خوش خرام چو شمشاد میرود

بر بام هفت قلعه گردون ز بیدلان

هر شب فغان و ناله و فریاد میرود

اشک از دمشق دیده ز سودای مصر دل

مانند سیل دجلة بغداد میرود

بنیاد جان که داشت بنا بر زمین دل

از سیلبار دیده ز بنیاد میرود

بر جان بیدلان ستمکش ز دلبران

در شهر ما نگر که چه بیداد می رود

عمر عزیز گر نکنی صرف با بتان

چون خاک راه دانش که بر باد می رود

خسرو مدام با لب شیرین نهاده لب

خون جگر ز دیده فرهاد میرود

با آن پری پیام کمال ای نسیم صبح

اعلام دادمت مگر از باد می رود