ز سودای خود ار خطی به کلک شوق بنشانم

دو صد مجنون کند مشق جنون اندر دبستانم

بگیرد شب پره خورشید را چون آشبان در بر

اگر یک شمه از دل تیرگی غم بر افشانم

گرفتارم به دام دیلمی خوی ستمکاری

رباید دین و دل از مردم و گوید مسلمانم

ندانم در چه کارم چیستم؟ کز حسن بیدادش

گهی چون گل به خنده، گاه چون بلبل در افغانم

اگر هر سو خیال فیلسوفی را کنم پیکی

نشانی از دل گمگشته خود از کجا دانم؟

به محراب هلال ابرویش رو کن دمی خالد

کند شاید ز تیر غمزه خونریز قربانم