باز بر افراختیم رایت سلطان عشق

بار دگر تاختیم بر سر میدان عشق

ملک جهان کرده ایم وقف سر کوی یار

گوی دل افکنده ایم در خم چوگان عشق

از سر مستی کشیم گرده رهبان دیر

بر در هستی زنیم نوبت سلطان عشق

جان چه بُود تا کنیم در ره عشقش نثار

پای ملخ چون بریم نزد سلیمان عشق

عقل درین دیر کیست مست شراب الست

روح در این باغ چیست بلبل بستان عشق

جان که بُود تشنه ئی بر لب آب حیات

دل چه بُود حلقه ئی بر در زندان عشق

سر نکشد از کمند بسته ی زنجیر مهر

باز نگردد بتیر خسته ی پیکان عشق

سیر نگردد ببحر تشنه ی دریای وصل

روی نتابد ز سیل غرقه ی طوفان عشق

چون بقیامت برم حسرت رخسار دوست

بردمد از خاک من لاله ی نعمان عشق

صدره اگر دست مرگ چاک زند دامنم

بار دگر برزنم سر ز گریبان عشق

کی بنهایت رسد راهروانرا سلوک

زانک ندارد کنار راه بیابان عشق

مرغ سحر خوان دل نعره برآرد ز شوق

چون بمشامش رسد بوی گلستان عشق

گر چو قلم تیغ تیز بر سر خواجو نهند

سر نتواند کشید از خط فرمان عشق