گنجور

 
جویای تبریزی

چشم از عارض او خون جگر اندودست

دل سراسیمهٔ زلفش چو شرر در دو دست

نیست جز آینهٔ صورت بی رنگی او

آنچه در دائرهٔ کون و مکا ن موجودست

ناصحا! پاک سرشتا! زدل غم زده ام

دست بردار که این آبله خون آلودست

قصر هستیش به امداد هواها برپاست

چون حباب آنکه به یک چشم زدن نابودست

دیده از هر نگهی بی گل رویش جویا

جام خالی به دل غم زده ام پیمودست

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode