گنجور

 
جویای تبریزی

در خاک مرا ز آتش دل گشت بدن آب

شد هممچو حبابم کفن از پهلوی تن آب

از هر گل این باغ شمیم جگر آید

گویا که ز ابر مژه ام خورده چمن آب

چون غنچه بهر قطرهٔ اشکم گل زخمی است

برداشته از چاک جگر دیدهٔ من آب

از یاد شکرخند تو گردیده ز شبنم

گرداب صفت غنچهٔ گل را بدهن آب

 
 
 
سلیم تهرانی

در دیده ندارم دگر ای عهدشکن آب

تا چند به عالم تو زنی آتش و من آب

تا کی به تمنای گل روی تو باشم

سرگشته ی عالم چو بر اطراف چمن آب

هرگاه گذشتی به دل، از اشک سبک خیز

[...]

طغرای مشهدی

بر یاد رخش چون رود از دیده من آب

صد باغ توان داد به یک چشم زدن آب

آب از مژه رو کرد به من، آه چه سازم

گر وانشود همچو حباب از سر من آب

با آن رخ شاداب به گلشن چو درآیی

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه