آنان که دست رد به رخ ما نهاده اند

برما زبان طعن و ملامت گشاده اند

ظاهر شود چو پرده برافتد ز روی کار

کایشان نه داد مردی و انصاف داده اند

عزم سفر به عالم دل کرده اند لیک

در ره فتاده بلکه ز ره اوفتاده اند

اول چو سیل رفته خروشان و کف زنان

و آخر میان راه چو ریگ ایستاده اند

اعیان عالمند ولی کور باطنند

برشکل آدمند ولی دیوزاده اند

در عرصه عمی و جهالت دو اسپه اند

در شاهراه دانش و بینش پیاده اند

جامی ز جام حسن بتان باده خور چه باک

گر منکران نه واقف ازین جام و باده اند