چرخ کبود هر شب و رخشان ستاره ها

دودیست زآتش من و در وی شراره ها

لاغر تنم ز گریه پر از قطره های خون

باریک رشته ایست در او لعل پاره ها

یکچند در نظاره رویت گذشت و نیست

جز آب دیده حاصل من زان نظاره ها

در باغ لطف چون خط و رخسار تو که دید

یک گل که مشک تر دمدش بر کناره ها

بیچاره ایست لایق وصلت که در فراق

دست هوس گسست ز دامان چاره ها

مستی به مهد ناز چه دانی که در غمت

پهلو به خارهاست شبم پا به خاره ها

کرده ست جامی از گهر وصف لعل تو

درگوش شاهدان سخن گوشواره ها