به زلف سرکش شوریده چون شام

کشیدست او جهانی را در آن دام

به روی چون صبوح باده نوشان

مسلمانان که دیده صبح با شام

ندیده نوشی از لعل لبانت

ز صبرم در فراقت تلخ شد کام

مر آرام دل وصل تو باشد

که در هجران نمی گیرد دل آرام

ز روی لطف بنوازم خدا را

بده از باده وصلم یکی جام

دلم در آتش هجران زمانهاست

فتاده دلبرا ز اندیشه خام

دل مجروح غمگینم بدین سان

روا داری ندیده در جهان کام

چو کام از لعل یارم برنیاید

بباید صبرم از وی کرد ناکام