دو دیده تا که دلم دیده در جمال تو بست

ببست در تو دل و از غم جهان وارست

به قامت چو سهی سرو، دل ز ما بربود

به لفظ همچو شکر نرخ نیشکر بشکست

به تیغ شدّت هجران خویش خونم ریخت

به تیر غمزه غمّاز جان ما را خست

اگرچه خاسته ای از سر وفا چه کنم

دل حزین به سر کویت ای صنم بنشست

بگو عزیز من آخر کنون چه چاره کنم

چو دل ز دست برون رفت همچو تیر از شست

ز راه دیده خیال رخ نگارم دوش

درآمد از درم و راه خواب بر ما بست

ز پا فکند مرا تیغ هجرش و نگرفت

ز روی لطف و بزرگی شبی نگارم دست

به شام زلف سیاهت قسم تو خود دانی

که مست لعل تو گشتم ز بامداد الست

چو نرگس تو بدیدم چه جای هشیاریست

بیا که جان جهان شد ز چشم‌های تو مست