منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقیامت

چو سلام تو شنیدم چه برم راه سلامت

دل من مست بقا کن ز تجلیت فنا کن

چو دلم می نشکیبد چو کلیمی بکلامت

چو غمت برد قرارم خبر از طعنه ندارم

چو دل آشفته یارم نه هراسم ز ملامت

ز غم عشق بجوشم چکنم گر نخروشم

قدحی درد بنوشم ببر ایماه تمامت

تو مرا واله خود کن ز میم مست ابد کن

همه را غرق احد کن نه نشان مان نه علامت

بده ای دوست صبوحی که توام راحت روحی

همه احسان و فتوحی همه فضلی و کرامت

ببر از خویش چنانم که دگر هیچ ندانم

که مرا بند ره آمد خرد و علم و شهامت

بکشم درد و بلایت طلبم جور و جفایت

که کسی راز دل و جان نبود هیچ سلامت

دل خود کرد حسین از همه اغیار مصفا

که در او جز تو کسی را نبود جای اقامت