خرامان می رود آن سرو قامت

جهانی را از آن قامت قیامت

مؤذن گر ببیند قامتت را

فراموشش شود تکبیر و قامت

امام از شوق آن شکل و شمایل

به قو الان دهد مزد امامت

گرت باشد گذر در خانقاهی

نماند شیخ بر راه سلامت

مریدان ز اربعین آیند بیرون

تو را بینند و سوزند از ندامت

بود دایم شب قدر آن دلی را

که سازد در سر زلفت اقامت

به عبد چشم مست دل فریبت

بود بر جان مستوران غرامت

بگو ای آن که ما را میدهی پند

تویی با ما سزاوار ملامت

همام از عشق چون دارد نصیبی

نجوید منصب زهد و کر امت