زین ششدرم چو بال فشانی دهد گشاد

این هفت قله را، چو غباری دهم به باد

بر سدره روح قدسی من آشیان کند

این دخمه را نهم به سر گور کیقباد

جان بی غمانه وارهد از جسم خیره سر

غیر از میانه پا کشد و افتد اتحاد

ریزد ز طرف بال همای سعادتم

رنگ هم آشیانی این ناخجسته خاد

ناسازگار بخت در آشتی زند

نادیده کام دل، کند اندوه خیر باد

خاطر کند شکایت ایّام مختصر

کوته شود فسانهٔ هجران به امتداد

عیدی مبارک است به عاشق وصال دوست

یا حبّذا التجافی عن مربض البعاد

سعد است ساعتی که فتد دامنی به دست

صبح سعادت است مرا ساعد سعاد

خرّم دمی که محمل لیلی شود پدید

مجنون ز خار بادیه چیند گل مراد

زان نور دیده غرّهٔ گریان شود قریر

خندان دمد ز زلف شب تیره، بامداد

عاجز شود ز خصمی ما عالم عنود

پیچد به هم دبیر فلک، دفتر عناد

گردد گران کمانکش ایّام کینه توز

پیچد ز درد ارقم دوران کج نهاد

آزادگان ز وادی حسرت کشند رخت

دل خون شدن، سرشک دویدن رود ز یاد

فارغ نشینم از غم هجر و خمار شب

زلف صنم به دست و به دستی پیاله، شاد

خندان شود به شاخ طرب غنچهٔ امید

ریّان شود ز ابر کرم گلشن مراد

شاد و شکفته، نغمهٔ شکرانه سر کنم

رطب اللّسان به درگه آن کعبهٔ رشاد

الحمد و الثّناء، لمن اذهب الحزن

المجد و البهاء لمن طیّب الفؤاد

گر جور دیده ام، ز فلک انتقام هست

دست من است و دامن دارای عدل و داد

برهان قدرت ازلی، حجت جلی

نفس نبی، علیّ ولی، والی عباد

معمار قصر جود که فیض وجود او

بنیان هستی دو جهان را بود عماد

مریم شود ز نکهت او بکر پاک جیب

عیسی بود به مدحت او، ذات پاک زاد

بی حب او قضیهٔ ایمان بود عقیم

نازد به مهر او خرد دوستی نژاد

وادی گرای اوست، روان وفا شیَم

مدحت سرای اوست، دل خالص الوداد

سالک شد از هدایت او صافی الضّمیر

صوفی شد از ارادت او واصل المراد

گلمیخ سدّه اش شرف اختر بلند

نعلین بندگان درش افسر قباد

هستی کاینات ز سرجوش فیض اوست

شد جوهر نخست ز تعلیمش اوستاد

باشد قضا به قبضهٔ حکمش مطیع سیر

دارد قدر به رایض فرمانش انقیاد

یک جنبش از عتاب قیامت نهیب اوست

بادی که بُرد بنگه و بنیاد قوم عاد

موجی ز بی نیازی دریای قهر اوست

طوفانکی که گرد برآورد از بلاد

هرکس به او ز خیره سری همسری کند

ناکس بود به سنجش میزان طبع راد

آن جا که آفتاب قیامت شود بلند

ذرّات بی وجود نیایند در عداد

از مبدأ وجود نگردد عطاپذیر

جان را اگر نه، جنّت کویش بود معاد

در حشر هر صحیفه که آزاد نامه ای ست

آن نامه را بود به تولایش استناد

آن اشرفی که از شرف بندگی بود

دایم قدم به تارک نه طارم شداد

نقد من است در نظر بخردان سره

نقّاد لطف او سخنم کرده انتقاد

مپسند چشم حیرت من خیرگی کند

در کشوری که سرمه فروشی کند رماد

من بنده را به خدمت اگر اعتماد نیست

غمگین نیم که بر کرم توست اعتماد

تا چند جان بود به جهان پای در وحل؟

تا کی کسی کمی کند از چرخ سر زباد؟!

دنیا کجا پذیره کند چشم سیر من

پس مانده ای ز خوان خسیسان با شداد

خلقی عجب، مشعبد دوران پدید کرد

بی تربیت، گسسته عنان، عادم السّداد

این عهد زشت، رنج پدر را نبرده نور

امروز در جهان رخ والد ندیده داد

هر تخم کشته اند حریفان، درو کنند

گندم نمی کند کسی ازکشت جو حصاد

ای خامه هوش دار، مباد از نفس رود

آشفته وار طرّهٔ خاموشیت به باد

دیوار کاخ دهر بنایی ست سست پی

آوخ به خفتگان بن این شکسته لاد

شاها منم کمینه گدای ثناگرت

کز کلک خسروانه زنم کوس انفراد

در تندباد حادثه دارد به صدق دل

این دست رعشه دار به مدح تو اعتقاد

بر جان خصم جاه تو ثعبان موسوی ست

کلک من است نایب تیغ تو در جهاد

در مدحت تو شسته زبان را به سلسبیل

در حضرت تو بسته میان را به اجتهاد

آنجا که رای روشن من پرتو افکند

افتد متاع رایج خورشید در کساد

دستان من اگر شنود گوش مدّعی

با یک جهان عداوت و یک داستان عناد

بی اختیار می گذرد بر زبان او

لله درّ قائلهِ نعم ما افاد

در نامه ها حکایت من احسن القصص

بر خامه ها انامل من فارس الجیاد

از دل چو بردمد نفس آتشین من

حاسد به جان سوخته گوید که ما افاد

شادی کنان ستاره کشد زهره در بغل

گیرد چو خوشنوایی من راه شاد باد

زین سنگلاخ قافیه فرسوده شد قلم

بس کن حزین ترانه که خون می شود مداد

تا بر سر زمانه کشد چتر نور، روز

بر قلّه ها درفش فرازد چو بامداد

سر سبز باد خامهٔ مدحت نگار تو

بر تارک محب تو بادا گل مراد