تا آفریدگار مرا رای و هوش داد
بی کس ترم نیاید از خویشتن بیاد
آن روزگار شیرین چون باد بر گذشت
این روزگار تلخ همان بگذرد چو باد
گر باز روزگار مساعد شود مرا
از هر چم آرزوست بیابم تمام داد
هست اوستاد من بغم عشق روزگار
از روزگار به نبود هرگز اوستاد
زین صعبتر بروی مرا کارها رسید
زین بسته تر بدست مرا بندها فتاد
الا خدای یک در بر هیچ کس نه بست
الا هزار در به از آن بر دلش گشاد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به تنهایی و غم خود اشاره میکند و میگوید که تنها نیست زیرا هوش و درک خداوند را دارد. او به گذرای روزگار اشاره کرده و بیان میکند که روزهای شیرین گذشتهاند و روزهای تلخ نیز خواهد گذشت. شاعر در انتظار روزگار مساعد است تا آرزوهایش را برآورده کند. او عشق را به عنوان معلم خود میداند و به دشواریهایی که در زندگیاش وجود دارد اشاره میکند. در نهایت، او به این نکته میرسد که خداوند تنها به یک در بر هیچ کس نخواهد بست، بلکه هزار در بر دل هر انسانی میگشاید.
هوش مصنوعی: خداوند به من عقل و هوش عطا کرده است، اما در تنهایی و بیکسی احساس میکنم که نمیتوانم به خودم تکیه کنم و از خودم یاد بگیرم.
هوش مصنوعی: ایام خوشی و نشاط، چونان نسیم، به سرعت گذشتند. این روزهای دشوار و تلخ نیز، به زودی همانند نسیم خواهند گذشت.
هوش مصنوعی: اگر روزگار دوباره به من یاری دهد، آرزو دارم که تمام خواستههایم را به دست آورم.
هوش مصنوعی: استاد من در عشق و غم روزگار پیشرفت کرده است و هیچگاه او استاد را فراموش نخواهد کرد.
هوش مصنوعی: کارهایم سختتر از این شده و بارهای بیشتری بر دوشم افتاده است. من در وضعیتی هستم که دستانم به شدت بسته و محدود شدهاند.
هوش مصنوعی: تنها کسی که در قلبش به روی هیچ کس بسته نیست، خداست؛ زیرا او به جای یک در، هزار در به روی دلش باز کرده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
نرگس نگر، چگونه همی عاشقی کند
بر چشمکان آن صنم خَلُّخینژاد
گویی مگر کسی بشد، از آب زعفران
انگشت زرد کرد و به کافور بر نهاد
از باغ باد بوی گل آورد بامداد
وز گل مرا سوی مل سوری پیام داد
گفتا من آمدم تو بیا تا بروی من
آزادگان ز خواجه بنیکی کنند یاد
خواجه بزرگ ابوعلی آن بی بهانه جود
[...]
یک نیمه عمر خویش ببیهودگی بباد
دادیم و ساعتی نشدیم از زمانه شاد
از گشت آسمانی و تقدیر ایزدی
برکس چنین نباشد و برکس چنین مباد
یا روزگار کینه کش از مرد دانشست
[...]
غلبه فروش خواجه که ما را گرفت باد
بنگر که داروش ز چه فرمود اوستاد
گفتا که پنجپایک و غوک و مکل بکوب
در خایه هل تو چنگ خشنسار بامداد
خواجه عمید صاحب دیوان مولتان
فرزانه ایست کافی و آزاده ایست راد
در عالم عطیت معطی چو او نبود
وز مادر کفایت کافی چو او نزاد
چون ابر بر بساط سخا راد کف نشست
[...]
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.