nabavar
nabavar در ۲ ماه قبل، شنبه ۱۴ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۵۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۹۱:
اندکی هم آهنگ، غزلی از عباس نیای نوری:
سرو قامت
ای سرو قامت دوست وه وه چه فتنه گری
با یک کرشمه عجب رندانه دل ببری
چشمم به بام و به در، شاید که جلوه کنی
گاهی چو ماه شبی دزدانه درنگری
صبح است و دل به هَوی در آرزوی شب ام
در شام خاطر من چون زهره جلوه گری
فریاد ما به فلک، تو در هوای دلت
نشنیده ناله ی ما با غمزه در گذری
اشک است و دامن دل رنگین کمان غمَت
عاشق نشسته حزین بنگر چه خون جگری
هجرِ تو زخمه ی جان بنشسته ای به کمین
ابرو کمان چه کنی بر جان ما شرری
تا معتکف شده ام بر سجده گاه رُخَت
درزلف پر شِکنَت خواهم کنم سفری
من مست باده نیَم، بشکن تو ساغر می
مستم ز عطر خوش ات. الَله چه مشک تری
دریای مهر و صفا در دیده ات چه عیان
من غرق مهر توام ، وه وه چه پُر گهری
گلگشتِ دشت و دَمَن ناکامی است و هوس
درباغ خانه ی دل چون شبنم سحری
در جنگ عشق و خِرَد، خون است و دیده ی تَر
گه موج صف شکنی گه در بلا سپری
در بزمگاه ” نیا “ عشق است و شور و صفا
با شهد خنده ی لب، در کام دل شکری
nabavar در ۲ ماه قبل، دوشنبه ۹ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۰:۰۱ دربارهٔ اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۸۲:
غزلی از عباس نیای نوری در همین وزن
از دفتر ” عشق و مستی “
گنج
دلم به خال و خط مه وشی دگرگون شد
به یک کرشمه ی او عاشقانه مفتون شد
سهی قدی که به رخساره ماه گردون بود
بیک اشاره ی او بخت من همایون شد
جوانی است سرِ پُر زِ شور و دلبر جو
هر آنکه عشق ندارد به سینه محزون شد
من آن نیم که غم عاشقانه نشناسم
خمیده پشتِ دل از غم چو بید ِمجنون شد
بگو به آنکه دلش زنده نیست در غم عشق
نمرده جسم و روانش چو مرده مدفون شد
هر آن دلی که ز مهر شکر لبی خالیست
به لطف ساقی میخانه چهره گلگون شد
چه حاجتم به خُم و ساقی و پیاله و می
چو بر لبم به طرب هر ترانه موزون شد
به دام عشوه نوشین لبان عاشق کُش
هزار گونه عرق بر جبین میگون شد
به یک کرشمه ی دیگر ببین ز زاری دل
دو چشم عاشق بیدل چو رود جیحون شد
بیا و حال ” نیا “ را زِ مهر جویا شو
ببین که سینه اش از عشق، گنج قارون شد
nabavar در ۲ ماه قبل، شنبه ۷ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۱۹ دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۵۶۷:
با همین قافیه از عباس نیای نوری ” نیا “
بی ریایی
گذشت آنچه مرا با تو هم صدایی بود
که آشنایی ما لطف کبریایی بود
گذشت آنچه مرا درشب سیاه و غمین
امید صبح و خیال تو لایلایی بود
گذشت آن که دمی یاد دوستان بودی
گمان ما به رفیقی و دیر پایی بود
مثال آینه ی صاف و پاک از زنگار
امید ما به نگاه تو بی جدایی بود
به پای عشق نوشتیم گر محبت تو
به چشم حسرت ما دود مبتلایی بود
کنار جوی نشستیم و تشنه لب ماندیم
که ناز کار تو و کار ما گدایی بود
نوای چنگ تو آهنگ در مخالف زد
که ضرب دست تو آوای بی وفایی بود
به ساغر تو ندیدیم باده ای از مهر
که رنگ و بوش همانند آشنایی بود
اگر ”نیا“ به قمار تو باخت هستی را
گذشت ، لیک گمانش به بی ریایی بود
nabavar در ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۴ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۴۳ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۹۸:
غزلی از ” نیا “ در همین زمینه :
مهر یار
هر دم هزار نیزه ز مژگان رها کنی
مارا اسیر عشوه و ناز و ادا کنی
در بارگاه عشق دم از عهد می زنی
انگه به دوستی و محبت جفا کنی
گفتی که خون به دل نکنی دلشکسته را
ما را سرشک سرخ نهان بر ملا کنی
از هر شکنج موی تو بس فتنه ها بپاست
فتانه وش به سوته دلان فتنه ها کنی
بلبل به ناله گفت که نا مهربان، گل است
مهر ت چنان گل است و همان بر ” نیا “ کنی
nabavar در ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۴ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۰۰:۱۸ دربارهٔ مولانا » فیه ما فیه » فصل بیست و سوم - هرکس این عمارت را به نیّتی می‌کند:
رضا جان
از صائب است
اگر پیگرد شاعری هستید می توانید یک بیت از شعر را در گوگل وارد کنید اغلب شاعر را خواهید یافت.
موفق باشید
صائبا ! عیب خودت گو عیب مردم را مگوهر که عیب خود بگوید، از همه بالاتر است
nabavar در ۳ ماه قبل، جمعه ۲۹ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۱۷ دربارهٔ بابافغانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۵۲:
در همین وزن و قافیه از کتاب ”هلهله “
بخت خفته
ما را به بوستان محبت گذار نیست گویی که بخت خفته دگر یارِغار نیست
مهری که شعله ای فکند بر حریم دل یا همدلی که خوش بنشیند کنار نیست
با هر که عهد صحبت و یاری در افکنیم چون بگذرد زعیش دگر غمگسار نیست
آن بت که در سراچه ی دل عشوه می کند افسوس ، از هوای دلش در قرار نیست
ای روزگار بی کسی ای سر زمین غم اشک پیاله ی تو دوای خُمار نیست
آهوی خوش کرشمه چو با ناز می رود دامی نگستریم که حال شکار نیست
میدان و گوی وشیهه ی اسبان خوش لگام شوق رکاب در سر چابک سوار نیست
رقص بتانِ لاله عذار و چمانِ سرو شوری به پا کنند به باغ و ، بهار نیست
در دام حسرتیم مدام از نبود عشق حسرت چه سود چونکه دَمی ماندگارنیست
بر خیز تا ندای قیامت بر افکنی این نیز بگذرد که غَمی پایدار نیست
دستی فشان وهلهله ای کن” نیا “که چرخ با ما به روز حادثه ها در قمار نیست
nabavar در ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۸ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۰:۴۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۴:
غزلی دیگر از کتاب ” هلهله “ اثر ” نیا “
بدر منیر
اگر دلت ز بد روزگار محزون ست
اگر ز گردش ایام بر جگر خون ست
اگر که پنبه شود آنچه رشته ای ناگاه گمان بری که ز ادبار وبخت وارون است
به جد و جهد نهالی درخت گشته ولی سپاه و لشگر آفت بسر شبیخون است
گمان مبر که به تقدیر بر نوشته چنین که دست چرخ ازین نا نوشته بیرونست
به چشم جان اگر این شاخسار در نگری هزار چهره ببینی ز خشم میگون ست
هر آنچه از سر تدبیر عقل نیست فنا ست هر آنکه کار نسنجیده کرد مغبون ست
چو باغبان به پرستاری گلستان باش به کوشش تو قد ِ سرو ناز موزون ست
سمن بر آمده از خواب صبح مستانه ز عطر سنبل و گلهای باغ افسون ست
در این سرا مده از دست شادمانی را که غم بجان تو امروز ظلم بی چون ست
دگر ز خاطر خود زنگ نا امیدی را به صیقلی بزدا ، طالع ات همایون ست
”نیا“ و طلعت اقبال نیک و بدر منیر
گواهم آینه ، رخساره ام چه گلگون است
nabavar در ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۲۷ دی ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۳۵ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۳:
غزلی از کتاب ” هلهله “ در همین وزن و قافیه
درگاه دلبر
هر دم در انتظار ، فلک را چه در سر است
بر ما هر آنچه می رود آیا مقرر است ؟
تو در خیال ، روضه ی رضوان بپروری
آنجا که حوری و می و ساقی و ساغر است
میخا نه اش مدام و شرابش حلال و می
جامش ز لؤلؤ و قدح ش حوض کوثر است
جوی روان و سا یه ی طوبا و شهد و شیر
شاید به حلق نوشتر از شیر مادر است
عطر ی ز زلف ماهوشان میرسد که بوش
بهتر ز بوی نافه ی تاتار و عنبر است
غلمان به صف نشسته که تا رخ نشان دهی
ورد زبانشان همه الله و اکبر است
خوش عالمی ست عالم رویا و خواب ناز
هر روز و شب بخاطر و ذهن ات مکرر است
ما را بهشت و باغِ ارم جایگاه نیست
تا روی ما به درگه و در بار دلبر است
یک لحظه روی دوست به از صد هزار حور
چون آتشست عشق و” نیا “ را به مجمر است
nabavar در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۶ دی ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۰۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۵:
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
عاشق را نظر جز بر معشوق نیست ، که برترین نقطه ی عالم ” چرخ هشتم “
در نظرش با پست ترین ِ آن ” طبقه ی هفتم زمین “ تفاوتی ندارد.
فقط عشق است و دیگر هیچ.
nabavar در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۶ دی ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۱۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۴:
غزلی از کتاب ” عشق و مستی“
نیاز
اگر که چهره ی ما لاله وار پر خونست
ز بی وفایی دهرست و جور گردونست
من این شرار رخ از می نکرده ام پیدا
بساغرم همه زهرست و دیده جیحونست
نه ، این حکایت من نیست قصه دلهاست
گناه ِ عاشقی و دیده گان مفتونست
چو یاوری ننماید فرشته ی اقبال
قدح نگون و شکسته ست و جام وارونست
به جز تجارت دلدادگی و دلداری
هر آنکه داد و ستد پیشه کرد مغبونست
حدیث عشق چه داند فریب خورده ی آز
که جذب سیم و زر و محو گنج قارونست
اگر ز مزرعه ی عشق خوشه بر چینی
به لشگر طرب و عشرت ات شبیخونست
درون سینه ی هر عاشقی فرشته ی مهر
نگاهبان دو صد طالع همایونست
جفای دلبر و نازش ” نیا “ به جان ارزد
که هر چه ناز کند او ، نیاز افزونست
nabavar در ۳ ماه قبل، یکشنبه ۲۴ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۵۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۷:
غزلی از عباس نیای نوری ” نیا “ بر همین وزن و قافیه:
آزاد
عاشقی را ز من آموز که من استادم
که چنین زار در این دام بلا افتادمبسکه من شکوه نمودم ز فلک در غم یار
چرخ شاکی شده و من ز فلک ناشادم
روزگاری به جوانی دل شیدایم بود
پهلوان قَدَر صحنه ی بی بنیادم
تیشه ها میزنم از سوز دلم بر دل کوه
گاه یاد آور سوز جگر فرهادم
اشک از چشم ، نگو ، جوی بگو آب روان
ناله ای نیست ، گلو پاره شد از فریادم
آنچه پر کرده شبم غصه ی تنهایی نیست
خاطراتی ست که هرگز نرود از یادم
چون شهابی که ز آرامش شب بیزار است
تیر مژگان بزند بر دل من صیادم
باده ی خاطره هایی که دمادم نوشم
جام زهری ست که آخر بدهد بر بادم
قصهٔ غصهٔ خود را به ” نیا “ گفتم دوش
خنده زد گفت : که من شکر خدا آزادم
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲۳ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۲۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹:
یاور
امروز که اقبال ترا یاور و یارست
گویی که همه چرخ و فلک دست بکارست
از سوی بهار آمده پیغام چه خوش بوی
این رایحه صد بار به از مشکِ تتارست
تا کام دل از گنبد مینا بِسِتانی
امسال در و دشت و هوا غالیه بارست
فردا که دم صبح به گلزار برقصد
رقصان شود هرغنچه که برشاخه و دارست
بخت ات چه بلنداست ” نیا “ جان ز سر عشق
بینی چو یکی گوهر شهوار کنارست
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲۳ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۱۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹:
در فراق دوست
همه پرسند چه آمد گهر رخشا ن را
که نپرسد دگر احوال دل نالا ن را
برلبم هرغزلی زمزمه شد، نام تو بود
سر گرانی چه کنی بلبل خوش الحان را
یاد تو نزهت جان است و زاذهان نرود
عطر تو مات کند بوی گل و ریحان را
ما کویریم و به باران بهارت تشنه
کو یکی قطره ز ابرت لب تبداران را؟
سالها همدل و همسایه و همره بودیم
هیچ یاد آوری آن قصه و آن دوران را؟
ر فته ای دیگر و یادی ز عزیزان نکنی
حیف باشد که فراموش کنی یاران را
خاکروب در میخانه ی مهرت گشتیم
در بدر از چه کنی این سر بی سامان را
دوستی را نسزد عهد عز یزان شکنی
شکن عهد نزیبد صفت خوبان را
چشم امید من و جمله ی یاران برتوست
مکن آتش به دل مایل ما حرمان را
گل بخندد چو شود باغ پُر از بوی بهار
این نه رسم ست که بر باد دهی بستان را
گر” نیا “ دست بدارد زهمه ملک جهان
باز حرمت بنهد جایگه پیمان را
nabavar در ۳ ماه قبل، شنبه ۲۳ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۲۹ دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۳۳۷:
بال پرواز
شعله های آرزو در دل چه رقصان داشتم
عشق را در سینه چون گنجینه پنهان داشتم
هرنسیمی در دل بی تاب توفان بود و موج
گفتگو های نهان با موج و توفان داشتم
چون کبوتر بال پروازی به رویاهای دور
تا فراسوی فلک در پای جانان داشتم
گاه از چنگال شاهین بلا گنجشک وار
در میان بوستان چشمی هراسان داشتم
سوختم چون شمع گاهی در فراق روی دوست
گاه در دل آتشی چون عشق سوزان داشتم
غرقه می گشتم گهی در موج موج حاد؛ثه
گاه در غواصی ام درّ ِ درخشان داشتم
از لب جام محبت نوش کردم بارها
باده ای کز بوی آن صد گل بدامان داشتم
گوشوار بردگی از گوش بر کندم ، رها
درس ها در مکتب سرو خرامان داشتم
نغمه می خوا‍ندم چو بلبل بر سر هر شاخسار
تا که چشم نرگس از مستی پریشان داشتم
تا گلی پژمرده می دیدم کنار جویِبار
آبیار پای گل اشکی به مژگان داشتم
این همه نازک خیالی این همه آزادگی
هدیه کردم تا ” نیا “ در عشق پیچان داشتم
nabavar در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۹ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۰۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۰:
عقابی در قفس
غمم تنهایی و تنها ، درون این قفس نیست
و یا گشتی به گلزار و چمن بی خار و خس نیستغم من آسمان ِ آبی و رنگین کمانش
کنار ِجوی و یار و خلوتی در دسترس نیستسفر با قایقی و بادبانی بر فرازش
نگاهی بر افق ، دریای ِ آرامم هوس نیستسَرَم بر بالشی ابریشمین در اوجِ رویا
کنار ِ بسترم شمعی و یاری هم نفس نیستولی پرواز این زاغان و این پرخاشگر بوم
به پیری می بَرَد د ما را ، کسی فریاد رس نیستاَلا ای چرخ ِ گردون بس کن این نا مردمی هارا
برفت آن پر بها عمر و جوانی ، باز بس نیست؟”نیا“ همچون عقابی بال و پر بسته به سر بردی”
ترا جایی بدور از زاغ و این کنج قفس نیست؟
------------------------
nabavar در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۹ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۵۵ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۵:
ناگه رخ دلدار سر بام عیان شد
خندیدم و در رقص چو پروانه سبک بار
nabavar در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۹ دی ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۴۷ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۵:
آتش عشق
روزی که دلم عاشق و شیدا شد و تب دار
دل رفت ز کف در پی یک خنده ی .دلدارتا صبح در ِ خانه ی او بست نشستم
زانو به بغل سر به کف و پشت به دیواربا خِش خِش ِ برگی که نسیم َش بپراکند
دل خنده زنان گفت که شد لحظه ی دیداربس دل نگران چشم به در دوخته بودم
هم هوش ز ِسَر رفته و هم چشم خریدارآهسته شفق بُرقعِ تاریک ِ شب افکند
مرغان بنشستند به سر شاخِ سپیدارهر یک به نوایی سخن عشق سرودند
تا بلکه شود سایه ی معشوق پدیدارخورشید سر از خواب ِ شبانگاه بر آورد
تشت ِ زَرَش از دامن ِ کُوهسار نگون ساردر دَشت دو صد لاله ی خون رنگ دمیدند
داغی به دل ِ سوخته ، اَفروخته رُخسار
ناگه رخ دلدار سر بام عیان شد
خندانم و در رقص چو پروانه سبک بارمرغ سحری بانگ ز حلقوم بر آورد
بر خیز که شد سرو، خرامان سوی گلزاراین عشق عجب معجزه گر بود، به جانم
افکنده فروغی که شدم پُخته و بیداربر آتش عشق اَر که بری دست ، '' نیا '' جان
لولو همه یابی همه لالا وُ چه بسیار
nabavar در ۲ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۴۵ در پاسخ به محسن دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۹:
گرامی محسن! شما بسیار درست نوشته اید، به آنچه از شما ایراد گرفته شده اعتنا نکنید.
شرح کردن کاملاً صحیح و دقیق است
شرح کردن
لغت‌نامه دهخدا
شرح کردن . [ ش َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) بیان کردن و تفسیر کردن . توضیح دادن . توصیف کردن : بونصر نامه نویسد و این حال را شرح کند همه ودل وی را دریافته اید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 331).
شرح این حال پیش دوست کنیم
سنگ فتنه به لشکر اندازیم .
حکیمی کاین حکایت شرح کرده ست
حدیث عشق از ایشان طرح کرده ست .
گفت احول زآن دو شیشه تا کدام
پیش تو آرم بکن شرحی تمام .
واجب آمد چونکه بردم نام او
شرح کردن رمزی از انعام او.
نه من اندیشه ببستم قلم وهم شکستم
که تو زیباتر از آنی که کنم شرح و بیانت .
nabavar در ۲ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۴:۱۰ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب دوم در احسان » بخش ۲۱ - حکایت دختر حاتم در روزگار پیغمبر (ص):
تیرداد جان! تقیه بوده
nabavar در ۲ سال و ۸ ماه قبل، چهارشنبه ۶ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۲۳:۰۲ در پاسخ به ملیکا رضایی دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۱۰:
گرامی ملیکا!
کاش یک بار دیگر مرقومه ی پُر تناقض خود را بخوانی، ابداً متوجه نشدم شعرا را باهم مقایسه کرده ای ویا یکی را بر دیگری ترجیح داداه ای، یک جا مولوی سر آمد دیگران است و جای دیگر فردوسی، در آخر هم هر کدام جایگاه رفیع خود را دارند بدون برتری بر دیگران. از نوشتار شما فهم می کنم که شما هم جَو گیر غالیان هستی، و نه از روی تعقل و فکر شخصی، غریق شعرهای موهوم و من در آوردی امثال مولوی شده ای، آنانکه پایبند اشعار امثال مولوی هستند و دنیا را پوچ و تو خالی می بینند و در دامن نادیده ای موهوم غرق اند، عمری گرانمایه را از دست داده اندو اغلب تظاهر می کنند به عرفان که خود گمراهی و بیراهه ای بیش نیست. هرکس این زندگی را پوچ بشمارد به امید دنیایی روحانی و خیالی غیر ملموس، عمری به بطالت از کف داده، با سعدی و حافظ که به عشق و مستی نقد زندگی تشویق می کنند بیشتر موافق هستم تا عرفان مولوی.
گفتا چه گویم ای دوست
گفتم ز عشق و مستی
خوشتر ازین نچینی
از شاخسار هستی
” نیا “
دنیا به کامتان، بیش باد کم مباد