ای صبرم از فراق تو بر باد داده‌ای
دل در بلای عشق تو گردن نهاده‌ای
در شاهراه عشق تو دل بسته دیده‌ای
در بارگاه حسن تو جان هوش داده‌ای
در جنب نور روی تو خورشید ذره‌ای
بر عرصهٔ جمال رخت مه پیاده‌ای
با چشم شوخ و چاه زنخدان ساده‌ات
هم وهم کورچشمی و هم عقل ساده‌ای
صبح از غم رخ تو گریبان دریده‌ای
شب پیش تار زلف تو گیسو گشاده‌ای
گل در رکاب عارض تو غاشیه کشی
شمشاد پیش قد تو پا ایستاده‌ای
در بزم عیش و خرمی از دست وصل تو
سازنده‌تر ز جام لبت نیست باده‌ای
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق عشق و دلتنگی می‌پردازد. شاعر از صبر خود در فراق معشوق می‌گوید و درد و مشکلات ناشی از عشق را توصیف می‌کند. او از زیبایی معشوق و تاثیر آن بر زندگی‌اش صحبت می‌کند و می‌گوید که هیچ چیز به اندازه لبان معشوقش او را شاد نمی‌کند. در کل، شعر حس عشق و زیبایی را در کنار غم و دلتنگی نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: ای صبر من، فراق تو مرا به باد داده است و دل من به خاطر عشق تو جانش را فدای بلای آن کرده است.
هوش مصنوعی: در مسیر عشق تو، دل و جانم را تسلیم کرده‌ام و در محضر زیبایی تو، تمام توجه و تمرکزم را از دست داده‌ام.
هوش مصنوعی: در کنار نور چهرهٔ تو، خورشید به اندازهٔ یک ذره در عرصهٔ زیبایی‌ات همچون ماهی کوچک به نظر می‌رسد.
هوش مصنوعی: چشمان بازی تو و چال لب تو باعث شده که هم دل‌ها را به اشتباه بیندازی و هم فکرهای ساده و بی‌پایه را جذب کنی.
هوش مصنوعی: صبح که فرا رسیده، از غم چهره‌ات دست به دامن شده‌ام و شب قبل از شدت عشق تو، موهایم را به حالت افشان درآورده‌ام.
هوش مصنوعی: گل در کنار جمال تو خود را می‌آراید و شمشاد به خاطر قامت تو راست ایستاده است.
هوش مصنوعی: در جشن و شادی، هیچ چیزی برای خوشحالی و لذت‌بخشی به اندازه شراب لب تو وجود ندارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای
بر هر دلی هزار گره برنهاده‌ای
در روی من ز غمزه کمان‌ها کشیده‌ای
بر جان من ز طره کمین‌ها گشاده‌ای
بر هرچه در زمانه سواری به نیکوئی
[...]
ای شمع به نشین که بپای ایستاده ای
باما نه در موافقت جام باده ای
تا تو نشسته بودی مجلس نداشت نور
ما چشم روشنیم که تو ایستاده ای
رازی که بر صحیفه دل می نگاشتی
[...]
ای بار نازنین مگر از فتنه زاده‌ای
کامروز چشم فتنه‌گری برگشاده‌ای
در ملک حسن خسرو خوبان تویی ولیک
داد مرا تو از لب شیرین نداده‌ای
هستند در زمان تو خوبان گلعذار
[...]
تا کی دلا به دام غمش اوفتاده‌ای
صد داغش از فراق به جانم نهاده‌ای
تا چند جان به زلف دلاویز بسته‌ای
تا سیل خون ز دیده روانم گشاده‌ای
ای ماه مهربان چو سر زلف خویشتن
[...]
ای سرو راستین که کُلَهْ کج نهاده‌ای
دی تازه گل که پرده ز عارض گشاده‌ای
از جنس آب و خاک نیی از چه گوهری
وز نوع جن و انس نیی وز که زاده‌ای
نازک‌تری ز برگ سمن ورنه گفتمی
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.