صبح چون خورشید خاور سرز مشرق بر کند

ساقی خورشید منظر باده در ساغر کند

آفتاب می کند از مشرق ساغر طلوع

جلوه گاه بزمرا چون عرصه خاور کند

ساقی سیمین بدن از در درآید سرگردان

باده در مینا نماید عود در مجمر کند

زلف مشکین را پریشان سازد از سر تا کمر

مشکوی عشاقرا چون طلبه عنبر کند

طره جادوی او مه را بزنجیر افکند

حلقه گیسوی او خورشید را چنبر کند

کعبه ابرویش ار زاهد ببیند در نماز

می نپندارم که رو در قبله دیگر کند

کفر زلفش با چلیپائی چه زنار افکند

بیم اندارم که عالمرا همه کافر کند

چین ابرویش بکین خلق از چین تاختن

دست را بر تیغ و تیر و دشنه و خنجر کند

تار گیسوی پر از چینش ز تبت تا تتار

بسکه مشک افشان شود پر نافه اذفر کند

گاه بر دوش افکند زلف پریشان گه بسر

گاه از مشک سیه درع و گهی مغفر کند

عارضش گوئی ز بیم تیر دلدوز مژه

از دو گیسوی عبیر افشان، زره در بر کند

از وفا لعلش شراب زندگی بخشد بخلق

از خطا خطش بخون عاشقان محضر کند

لعل جان بخشش که میبخشد بخلق آبحیات

خضر را از تشنگی همراه اسکندر کند

گر ببیند قامتش را باغبان در صحن باغ

قامت شمشاد را از بیخ و از بن بر کند

نرگس مستش کشد خنجر بخون عاشقان

ترک چون سرمست گردد، دست بر خنجر کند

حقه گوهرفشان را چون گهر ریز آورد

محفل عشاقرا پر لعل و پر گوهر کند

پسته شکر شکنرا چون شکر ریز آورد

منظر احبابرا پر قند و پر شکر کند

خاصه در روزی چنین میمون که فراش قضا

عرش را زینت نماید فرش را زیور کند

نی غلط گفتم که از یمن چنین روزی سزاست

فرشرا صد مرتبت از عرش بالاتر کند

چهره خورشید را در محفل آرد عود سوز

زهره ناهید را در بزم خیناگر کند

مهر را مشعل فروزد، ماه را آئینه دار

شاهد افلاکرا هندوی رامشگر کند

بهر میلاد شهنشاهی که دست قدرتش

با دم تیغ دو سر کار جهان یکسر کند

برق تیغش گر کند بر خاطر گردون گذر

توده افلاکرا چون تل خاکستر کند

نار قهرش گر زند بر گلشن جنت شرر

چشمه تسنیم را چون شعله آذر کند

ابر لطفش قطره ای گر بر فشاند بر جحیم

نار دوزخ را زلال چشمه کوثر کند

از خیال تیغ او در چشم دشمن گاه خواب

هر مژه کار هزاران دشنه و خنجر کند

قهر او ابلیس را از چرخ گردد بر زمین

مهر او ادریس را بر چرخ گردون بر کند

آنکه گر رایش دهد فرمان بگردون مهر را

آورد از باختر بیرون و در خاور کند

آتش موسی پدید آرد ز سینای وجود

نفحه عیسی عیان از لعل جان پرور کند

نی غلط گفتم که گر خواهد بمیراند مسیح

زنده اش بار دگر از نفحه دیگر کند

پور آذر را در آذر افکند از امتحان

وانگه آذر را بر او چون چشمه کوثر کند

گنج پنهان راز امکان سر ایمان سر غیب

جمله را نوز ازل ظاهر از این مظهر کند

ماضی و مستقبل ایجاد و هم میقات کون

جمله را امر خدا صادر این مصدر کند

در کتاب جود و لوح بود و قرآن وجود

نام او را ذات حق سر لوح و سر دفتر کند

دشمنش گر فی المثل در رزم بر فرض محال

درع از انجم بپوشد چرخرا مغفر کند

صرصر تیغش دهد بر باد اوراق فلک

وین خم نیلوفری چون برگ نیلوفر کند

دفتر ایجاد را پیوند از هم بگسلد

مصحف افلاکرا شیرازه از هم در کند

پنجه قدرت نمایش چرخرا سازد دو نیم

چار تن یکجا عیان از جسم دو پیکر کند

رمح جان سوزش، سنان در چشم گردون بشکند

تیر دلدوزش گذر از دیده اختر کند

عقده راس ذنب را در کند از جوزهر

او جرا سازد حضیض و قطب را محور کند

عقرب افلاکرا از یک فسون افسون دهد

اژدهای چرخرا از یکنظر چنبر کند

این نه ماه نو که هر ماهش فلک بر فرق خویش

از کرامت گاه اکلیل و گهی افسر کند

کز نشان نعل بکران شهنشه آسمان

هر مه از عز و شرف این تاجرا بر سر کند

روزگارش گاه همچون بخت شه فربه کند

آسمانش گاه همچون تیغ شه لاغر کند

چون همای دولتش بال عدالت گسترد

بیضه افلاکرا پنهان بزیر پر کند

چون علم پرچم زند عالم همه بر هم زند

این جهانرا محو سازد، عالم دیگر کند

نوبهار دین حق را فارغ از بیم خزان

گلشن توحید را سر سبز و بارآور کند

لیل را سازد نهار، از دی بر آرد نوبهار

سنگرا سجاده سازد، خاکرا عنبر کند

خصمرا آواره سازد، دوسترا خوش دل کند

شرکرا بیچاره سازد کفر را مضطر کند

صعوه را با باز بر یکشاخ دمساز آورد

پشه را با باد در یکبزم هم محضر کند

گرگرا با میش در یک گله چوپانی دهد

وحش را باطیر در یک کاخ هم منظر کند

باز با تیهو بیک گلزار پرواز آورد

شیر با آهو بیک سرچشمه آبشخور کند

سم یکران سمندش پشت گردون بکشند

خام پر خم کمندش چرخرا چنبر کند

حلقه فرمانبری در گوش کیخسرو کند

طوق طوع و بندگی در گردن قیصر کند

از ضیاء مهر چهرش، سنگ لعل و درشود

کیمیای قدرتش خاک سیه را زر کند

در مدیحش تهنیت را میسزد روح القدس

این همایون چامه از شعر حبیب اذفر کند