گاهی سخن از عشق بگوئید بگوئید

گه در ره توحید بپوئید بپوئید

هر چند که این کام بجستن نشود رام

چندانکه توان جست بجوئید بجوئید

شمامه حال است که از باغ وصال است

شمامه این باغ ببوئید ببوئید

ای سبز گیاهان که همه خشک خزانید

این فصل بهار است بروئید بروئید

این دام ببرید و بر آن بام بپرید

این خام بدرید و بدان کام بپوئید

ای زنده تن و مرده دلان چند خموشید

بر سوک دل مرده بموئید بموئید

با آب از این جامه پلیدی نتوان شست

با آتش سوزانش بشوئید بشوئید

لیلید و نهارید و خزانید و بهارید

بر قید و شرارید و سفالید و سبوئید

آئینه جانید و همه راز نهانید

یک رویه عیانید و چو آئینه دو روئید

هم در کف قهرید و هم اندر سر مهرید

هم در دل بحرید و هم اندر لب جوئید

رنجور و طبیبید و نه جانید و نه جسمید

سرید و ضمیرید نه روئید و نه موئید

این شعر حبیب است مگر نافه طیب است

بر لحن غریب است بگوئید بگوئید