به گلشن تنگدل چون غنچه زادم، شادمان رفتم

ندیدم در چمن بوی وفایی، زود از آن رفتم

ز من نشنید نام رنگ و بو، باد صبا هرگز

چو گل یا رب ازین گلشن چرا پیش از خزان رفتم

چو راه عشق طی گردید، یک جا بودشان منزل

چو آواز جرس دنباله هر کاروان رفتم

ندانم از کدامین کو، رساندم چون صبا گردی

که گل بشکفت بر رویم، چو سوی بوستان رفتم

پی هر ذره چون خورشید سر بردم به هر روزن

ندیدم غیر عشق از کعبه تا دیر مغان رفتم

به کوی گلرخان، چون عشق، قدسی پای محکم کن

که من در هجر ایشان از هوس دنبال جان رفتم