زمانه روی زمین را چو رنگ دیبا کرد

طراز دیبا یاقوت کرد و مینا کرد

بهاری ابر ز دریا نهاد روی بدشت

وز آب دیده همه شب برم چو دریا کرد

هوا همی بگشاید ز سنگ خارا آب

از آن ببین که همی ز آب سنگ خارا کرد

سرشگ ابر زمین را شگفت رنگین کرد

نسیم باد هوا را شگفت بویا کرد

یکی هوا را پر تنگهای عنبر کرد

یکی زمین را پر تخت های دیبا کرد

سپهر گوئی عاشق شده است بر گلزار

که شاخ گل را پر زهره و ثریا کرد

از ابر تیره هوا همچو پشت شاهین گشت

که نوبهار زمین را چو بر ببغا کرد

شمال خاک زمین را بمشگ معجون ساخت

سحاب آب روان را همی مطرا کرد

درست گوئی با عشق ساخته است بهار

خدای گوئی عشق از بهار پیدا کرد

که هرکه ناله بلبل شنید و گل را دید

دل شکیبا در عشق ناشکیبا کرد

جهان بکام دل بلبل خوش آوا باد

که عشق خوش بجهان بلبل خوش آوا کرد

بباغ رفتن باید کنون تماشا را

که باغ را فلک اندر خور تماشا کرد

ز خانه با طرب آهنگ سوی صحرا کن

که آهو از تنگ آهنگ سوی صحرا کرد

چو بخت دشمن خسرو گرفت پستی شب

بسان همت والاش روز بالا کرد

خدایگان جهان شهریار ابومنصور

که ملک را ز بد دشمنان مصفا کرد

ز روی دانش و فرهنگ شد همه نسبت

ز روی همت یزدانش فرد و یکتا کرد

بدانش و خرد و رأی نیک والا شد

گمان مبر که جهانش از گزاف والا کرد

اگر جوادی با او بود پهلو سود

و گر سواری با او بحرب پیدا کرد

بحمله ای رخ این را ز بیم صفرا داد

ببخششی رخ آن را ز شرم حمرا کرد

بود بحال دل شاه تنگ پهنا چرخ

اگرچه ایزدش از این فراخ پهنا کرد

مخالفش راگیتی بنوش زهر آمیخت

موافقش را گردون ز خار خرما کرد

نه در نهان و نه در آشکار نیز چنو

نکرد آنچه نهان کرد و آشکارا کرد

نه شیر یارد با تیغ او برابر شد

نه ابر یارد با کف او محاکا کرد

ز روی دانش وام خرد بداد چنانک

نماند وامی کو را خرد تقاضا کرد

کسی که مدحت او کیش و خدمت آئین یافت

ز روزگار بدید آنچه او تمنا کرد

بسا اذی که بدید از عدو و هیچ نگفت

بفعل خویش عدو را خدای رسوا کرد

بدی تواند کردن بدشمن و نکند

جهانش زیرا بر کام دل توانا کرد

ایا امیری کاندر جهانت همتا نیست

سخات ما را با آفتاب همتا کرد

خدای ما را جان داد و کرد بنده تو

که دست تو سبب عیش و روزی ما کرد

فلک سخا را اندر دل تو مأوا داد

ز پیش آنکه ترا نزد خویش مأوا کرد

سنانت را به وغا چون عصای موسی خواست

زبانت را به سخن آیت مسیحا کرد

خدای عرش بنام تو کرد دنیا را

امیر میران از پیش آنکه دنیا کرد

همیشه با خرد پیر و بخت برنا باش

خدای خود خردت پیر و بخت برنا کرد

بتخت بر چو سکندر بخرمی بنشین

که دشمنان ترا چرخ جفت دارا کرد

تو با بتان دل آرام باش و شاد بزی

که بد سگال ترا روزگار شیدا کرد

محب تو بجنان نعیم مأوا ساخت

حسود را بجهنم ز بغض دل جا کرد