صبح ازل ز مشرق انوار بردمید

از نور روی یار به ما لمعه‌ای رسید

ایام هجر یار ز اندازه درگذشت

صبحی ز نو برآمد و روزی ز نو دمید

هر جایگه که نور رخ یار جلوه کرد

آنجا مرید راه جنیدست و بایزید

ای دل بیا و قصه هجرانیان مگو

همراه عشق شو، که مرا دست و هم مرید

هرجا که جرعه‌نوش خدا باده‌ای خورد

از کاینات بانگ برآید که: «بر مزید»

دل در حجاب پرده پندار مانده بود

عشقت رسید و پرده پندار ما درید

قاسم به آرزوی تو رفت از جهان برون

واحسرتا که یک گل از این بوستان نچید!