صبح است در ده ای پسر ماه چهره می

برخیز و آفتاب ببین در صفای وی

بنمای رخ که طیره ی مهر است ای غلام

پیش آر، می که وقت صبوحست ای صبی

دل در پیاله بند که از حضرت صبوح

آورد خط بخون صراحی ز شوق می

برخیز با نسیم صبا، ناز تا بچند

می نوش؛ در حریم قضا زار تا بکی

ای در نهاد مهر ز شوق لب تو شور

وی برجبین حسن ز شرم رخ تو خوی

تا کعبه ی جمال ترا بر سپهر صیت

خاک رخ تو شد ز فروغ رخت جدی

گر لاف نیکوئی نزدی با رخ تو بدر

طومار حسن او نشدی ز آفتاب طی

ور مهر در کمان ز رخت تیر یافتی

فصل بهار روی نمودی ز ماه دی

وصف تو شاهنامه ی خوبیست چون فکند

بر وی همای مدح پناه زمانه حی

اکفی الکفاة کافی دین کز بنان اوست

دیندار و ملک پرور و گوهر نگار، نی

صدری که جز سعادت باران کلک او

ننشاند از هوای هدایت غبار غی

مقصود کون اگر نه کف و کلک اوستی

برداشتی وجود ز کونین اسم شی

ای مسرع ضمیر ترا ملک هر دو کون

در حل و عقد ملک گذشته بزیر پی

بر داغگاه توسن دولت بنام تو

دست کفایت تو نهاد از دوام کی!

اقبال را بجاه تو چندان تفاخر است

که اسلام را به کعبه و اعراب را بحی

گفتم روان حاتم طی در بنان تست

پیر سپهر گفت چه حاتم؟ کدام طی؟

کاندر جهان همت صاحب خزانه ایست

در ملک صیت روی زمین صیت ملک ری

گر قبله ی قبول نه خاک جناب تست

در بارگاه شرع چه یغما برد چه فی

ور نیستی ز حکم تو کوتاه دست جسم

آتش بجای آب برون آمدی ز فی

دور از تحمل تو شب از روز بگسلد

گر بانگ بر زمانه زنی کای زمانه هی

تا متفق شدند اطبا که در مذاق

زهر هلاهل است لعاب دهان حی

می در مذاق دشمن جاه تو زهر باد

زهری چنانکه باز نگردد بنام وی

هر روز در جوار تو دولت هزار بار

هر روز در پناه تو ملت هزار پی