از من که می‌برد سوی دستور خافقین

رمزی در آن شکایت ایام منطوی

والا علاء دولت و ملت محمد آنک

لطفش شکست رونق اعجاز عیسوی

خورشید چون به سایهٔ رای وی اندر است

دارند اخترانش مسلم به خسروی

کلک ضعیف اوست که محکم میان ببست

تا رسم ملک و قاعدهٔ دین کند قوی

هستند گاه بخشش و کوشش غلام او

حاتم به زرفشانی و رستم به پهلوی

پیکان او ز جوشن پولاد بگذرد

چون سوزن فسان زده از لا‌به‌لا جوی

گوید بدو که ابن یمین را شکایتی است

در بندگیت عرضه کنم بو که بشنوی

آخر روا بود چو منی را که گاه نطق

روح الامین سزد بر سیلی و پیروی

نظمی چو آب ز آتش طبعم روان شده

خواهی قصیده خواه غزل خواه مثنوی

در کام من دمی به صفت سحر سامری

در دست من خطی به خوشی نقش مانوی

در زیر طاق گنبد فیروزه هر که دید

لب برگشاد و گفت چرا بسته چون خوی

اکنون که شد شکفته ز فیض سحاب لطف

صد گونه گل به گلشن اقبالت از نوی

از دور چرخ هست پریشان دلم چنانک

افتاد یک دو جای مرا نا روا روی

خوشگوی بلبلی چو من آخر دریغ نیست

در گوشهٔ قفص شده ناکام منزوی

کیوان مهابتی چو تو برجیس منظری

بهرام صولتی تو و خورشید پرتوی

یک ره نظر به ابن یمین کن که گفته‌اند

از هیچ تخم نیک بر بدبند روی

بادا بقای عمر تو تا جاه اخروی

حاصل کنی به واسطهٔ مال دنیوی