بنوبهار جوان شد جهان پیر ز سر

ز روی سبزه بر آورد شاخ نرگس سر

خزان جهان را عهد ار چه کرده بود کهن

بهار عهد جهان باز تازه کرد ز سر

هوا نشاند ببرگ شکوفه در، یاقوت

صبا فشاند بشاخ بنفشه بر، عنبر

ز بوی باد برآورد سبزه مشگ نبات

ز سیل ابر برآورد لاله در ثمر

ز بهر آنک ز پیروزه فرخیست نشان

ز بهر آنک ز بیجاده روشنیست اثر

نبات سبزه ز پیروزه برفکند ردا

ستاک لاله ز بیجاده برنهاد افسر

اگر ز سندس حله ندید باغ بزیر

اگر ز عبقر کله ندید شاخ زبر

ببین که باغ کنون حله بافد از سندس

ببین که شاخ کنون کله بندد از عبقر

ز بسکه بر تن لاله کند زمانه نگار

ز بسکه بر سر نرگس کند زمانه صور

بیاض لاله ز نور و سواد لاله ز دود

کنار نرگس سیم و میان نرگس زر

دهان گل ز سرشگ دو چشم ابر ملا

ز عقدهای عقیق و ز دانهای درر

شقایق و سمن از مهر کرده روی بروی

بنفشه و گل، از ناز برده سر در سر

ز خنده گاه ز هم باز برده لاله سرخ

بگریه چشم ز هم باز کرده نرگس تر

ز بسکه تاک گلان، در دارد و مرجان

ز بسکه شاخ شجر زر دارد و زیور

همه معقد درند تاکهای گلان

همه مرصع زراند شاخهای شجر

ز سبزه گشته تن دشت مشتری کردار

ز لاله گشته سر کوه مشتری پیکر

فراز شاخ نکوتر بود گل نرگس

میان نجم ثریا نکوترست قمر

چو راهبان بتعبد همه بتان بهار

بپیش در، محراب و بدست بر، مجمر

مرا ز ناله تن دل، شده بگونه نیل

مرا ز آذر دل، اشگ گشته چون آذر

چرا همیشه بآذر درست آذرگون

چرا همیشه به نیل اندرست نیلوفر

پر از بخور، دم گل شده ز تف بخار

پر از خطر، لب لاله شده ز قطر مطر

خطر ز ابر گرفت اینجهان و ابر همی

ز کف بار خدا، دهخدا گرفت خطر

نجیب (سید ابونصر) آن خجسته نژاد

که ابر جود شکارست و ببر شیر شکر

سخنوری که یمین دول شده بسخن

هنروری که امین ملل شده به هنر

دلش بوقت سخا، اخترست زر شعاع

کفش بگاه لقا، آذرست تیغ شرر

اگر چه گردون عالی تر از زمین بقیاس

اگر چه دریا کافی تر از شمر بقدر

چو وهمش آید گردون بود بقدر زمین

چو کفش آید، دریا بود بنرخ شمر

ز هر چه کافزون خوانی، بنعمت او افزون

ز هر چه برتر دانی، بهمت او برتر

اگر کند بگیاه ارج مهمتریش نگاه

اگر کند به حجر، فر بهتریش نظر

چو زعفران شود از ارج او، هرآنچه گیاه

چو بهرمان شود از فر او، هرآنچه حجر

بر ادیب نپوید مگر بپای ادب

سوی بصیر نبیند مگر بچشم بصر

تبارک اله از آن تیره سار خامه او

که نام او قلم قدرتست در دفتر

پرنده تیری کو را، دو سر بود پیکان

رونده رمحی کاو را، دو شاخ باشد سر

زبان بریده تواند، همیشه گفت سخن

میان کفیده تواند، همیشه بست کمر

چنان صریرش وقت فنا مخالف را

چنانک وقت فنا، قوم عاد را صرصر

ز فر بار خدا، دهخداست قدرت او

که قدرت ازلی دادش ایزد اکبر

ممحدی که نظام زمانه گشته بجد

موقری که قوام ستاره گشته به فر

چو روز میدان باشد مبارز میدان

چو وقت محضر باشد، مناظر محضر

هر آن کجا که بود جفن ملت، او شمشیر

هر آن کجا که بود سطر دولت، او مسطر

بدان بشر را فخرست بر همه اجناس

که او میان بشر هست، اختیار بشر

بدانش خواهم گفتن، که ای زمین فتوح

بدانش خواهم گفتن، که ای درخت هنر

که هست همچو زمینی، که چرخ دارد بار

که هست همچو درختی، که ماه دارد بر

بدانک در خور جای پدر پسر باشد

بدادش ایزد دانا یکی پسر در خور

گلی که هیچ نیاید بدی ز باد خزان

مهی که هیچ نبیند کسوف ز آفت خور

بسی نپاید تا چون پدر به تیغ و قلم

سوار گردد و گردد مدیح را محور

بخواند آنک بخوانند، هرکس از هر باب

بداند آنک ندانند، هرکس از هر در

همیشه تا گذر هفت، بر دوازده برج

همیشه تا مدد مردم، از چهار گهر

پسر همیشه بپا یاد، با پدر بمراد

پدر همیشه بماناد، با خجسته پسر