گنجور

 
اسیری لاهیجی

تا که در دل تخم عشقت کاشتیم

حاصل از دنیا و دین برداشتیم

عالم از گلبانگ شی لله پرست

تا علم در کوی عشق افراشتیم

دانش و دفتر نبود آندم که ما

مصحف اسرار ازبر داشتیم

صد جفا دیدیم در کوی وفا

دیده را نادیده می انگاشتیم

کی رود مهرش ز دل چون در ازل

نقش این بر لوح دل بنگاشتیم

تا نگردد دل دمی غافل ز دوست

شحنه عشقش برو بگماشتیم

مادرین ظلمت سرای شب مثال

ای اسیری آفتاب چاشتیم