ای که کوی یارمیجویی دو عالم کوی اوست

در حقیقت روی جمله خلق عالم سوی اوست

ای که می پرسی نشان از زلف جانان بیگمان

پیش ارباب یقین هر ذره یک موی اوست

نیست کس را جز بسوی قبله رویش سجود

سجده گاه جمله عالم چون خم ابروی اوست

چون ز مرآت رخ خوبان جمالش ظاهرست

عشق مجنون بررخ لیلی همه بربوی اوست

چشم مستش هر زمانی فتنه آرد پدید

شور و غوغا در جهان از نرگس جادوی اوست

هرکه بینا شد بنور معرفت بیند عیان

کین همه ذرات پیدا ز آفتاب روی اوست

ای اسیری نیستی تنها اسیر دام او

جمله عالم پای بند حلقه گیسوی اوست