گنجور

 
امیر معزی

بیار آنچه دلِ ما به یکدگر کشدا

به ‌سر کش آنچه بلا و الم به سر کشدا

غلام ساقیِ خو‌یشم که بامداد پگاه

مرا ز مشرقِ خم آفتاب برکشدا

چو تیغِ باده برآهیجم از میانِ قدح

زمانه باید تا پیشِ من سپر کشدا

چه ‌زرّ و سیم و چه خاشاک‌ْ پیشِ من ‌آن روز

که از میانه‌ی سیماب آب زر کشدا

خوش است مستی و آن روزگار بی‌خبری

که چرخِ غاشیهٔ مردِ بی‌خبر کشدا

درِ نشستِ من آنگه‌ گشاده‌تر باشد

که مست ‌گردم و ساقی مرا به‌ در کشدا

اگر به ساغرِ دریا هزار باده کشم

هنوز همتِ من ساغرِ دگر کشدا

 
 
 
سیف فرغانی

بیاور آنچه دل ما بیکدگر کشدا

بسر کشد آنچه دلم بار او بسر کشدا

غلام ساقی خویشم که بامداد پگاه

مرا زمشرق خم آفتاب بر کشدا

چو تیغ باده برآهختم از نیام قدح

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه