بیار آن چه دلِ ما به یکدگر کَشَدا

به ‌سر کش آن چه بلا و اَلَم به سر کشدا

غلامِ ساقیِ خو‌یشم که بامدادِ پگاه

مرا ز مشرقِ خُم، آفتابْ برکشدا

چو تیغِ باده برآهیجم از میانِ قدح

زمانه باید تا پیشِ من سپر کشدا

چه ‌زَرّ و سیم و چه خاشاک‌ْ پیشِ من، ‌آن روز

که از میانهٔ سیماب، آبِ زَر کشدا

خوش است مستی و آن روزگارِ بی‌خبری

که چرخ، غاشیهٔ مَردِ بی‌خبر کشدا

درِ نشستِ من آن گه‌ گشاده‌تر باشد

که مست ‌گردم و ساقی مرا به‌ در کشدا

اگر به ساغرِ دریا هزار باده کشم

هنوز همتِ من ساغرِ دگر کشدا