بیار آنچه دلِ ما به یکدگر کشدا
به سر کش آنچه بلا و الم به سر کشدا
غلام ساقیِ خو‌یشم که بامداد پگاه
مرا ز مشرقِ خم آفتاب برکشدا
چو تیغِ باده برآهیجم از میانِ قدح
زمانه باید تا پیشِ من سپر کشدا
چه زرّ و سیم و چه خاشاک‌ْ پیشِ من آن روز
که از میانه‌ی سیماب آب زر کشدا
خوش است مستی و آن روزگار بی‌خبری
که چرخِ غاشیهٔ مردِ بی‌خبر کشدا
درِ نشستِ من آنگه گشاده‌تر باشد
که مست گردم و ساقی مرا به در کشدا
اگر به ساغرِ دریا هزار باده کشم
هنوز همتِ من ساغرِ دگر کشدا