در اثر خوانده‌ام که روح‌اللّٰه

شد به صحرا برون شبی ناگاه

چون براتی ندارد اندر ره

لاشه خر را به دست دزد مده

کو بدین خاکدان و ویران دِه

کیسه لاغر کنست و تن فربه

شُکر عدل بهار پیش اِله

دل گُل گوید از زبان گیاه

حرص را ز آنکه قهر خواند اله

عاقل از وی بدان نساخت پناه

صحبت نیک را ز دست مده

که مِه و به شوی ز صحبت مه

گر بدی صورتت شود مسته

بد دانا ز نیک نادان به

شمس کان روی خوب دیده چو ماه

گفت پس لا اله الّا اللّٰه

آن زمان لااِلهَ اِلّا اللّٰه

وهم را ره نبود در بر شاه

بر جهانی شده به یکدم شاه

خه‌خه ای شه علیک عین‌اللّٰه

دید یک شب به خواب عبداللّٰه

پدر خویش را عُمر ناگاه

لفظ مهتر که گفت از پی شاه

هست سلطان همیشه ظلّ اللّٰه

وین سخن گشت منتشر در ده

باز گفتند این سخن کِه و مِه

جفت گاوت به شحنهٔ ده ده

وز چنین دردسر به نفس بجه

عزم و حزم شهان سوی کِه و مه

آهنین پای و آتشین سر به

پس عطا بخشدش گه و بیگاه

زانکه باشد گزین خلق اله

حرص را شربت هلاهل ده

نفس را همچو مرده در گل نه

یافته فلسفه شریعت و ره

از پی فرّ دین و فلّ سفه

بشماری بریدن از کِه و مِه

گر ز من پرسی از بدان همه به

تو ز میراث ربعی او را ده

فحلی آور ورا سبک مسته