از مدد نیزه نیزه بود آن روز

تیر پروین ربای جوزا دوز

سیهان را به خنجر روشن

کرده چون لعل مهرهٔ گردن

جزع‌گیران به زیر درع چو آب

چون کبوتر طپنده در مضراب

کشته گشتی اجل ز خون‌خواران

گر نبودی اجل هم از یاران

تشنه جانان ز حلق خنجر چش

دیده جویان ز چشم پیکان‌کش

رویشان چون نبید زرد از تاب

چشمشان چون قدید سرخ از خواب

چشم با چهره گشته بیگانه

دیده با دود گشته همخانه

دهن بحر خاک‌بیز شده

دیدهٔ چرخ سرمه ریز شده

کند گشته ز تیزتازان فهم

مرگ در آرزوی مرگ از سهم

گشته عیّوق از تف آهن

زرد رخسار و لعل پیراهن

شده از ابر ناوک و زوبین

ره چو دریا و کشته چون پروین

نوک ناوک چو عقل در تگ و پوی

از درون دو دیده مردم جوی

رمح در دست مرد خون کرده

اژدهایی زبان برون کرده

بند و پیوند کرده از سرِ خشم

گرز چون سرمه و سنان چون چشم

شخص خصمش چو مرده دامن چاک

دهن او چو گور گشته ز خاک

گشته عالم ز گرد چون دوده

فلک از دوده رخ بیندوده

عکس خون بر سپهر سیمابی

راست مانند شَعر عنابی

دشمنان شهنشه فیروز

روزشان چون شبست و شب بی‌روز

جانشان از ثری روان به اثیر

ظفر حق سوی سپاه و امیر

روی صحرا چو نیزه خورده اجم

آب دریا ز خون چو آب بقم

بر قضا تنگ مانده راه گذر

بر عدو در ببسته دست ظفر

جان خصمان ز بیم تیر و سنان

جمله برداشته جدل ز میان

کوه و دریا و بیشه و هامون

موج می‌زد در آن زمان از خون

پشت چوگان ز گرز و سرها گوی

سینه گلبن ز تیر و رگها جوی

رُسته بر رخش لشکری بشکوه

هریکی چون چناره بُن بر کوه

خصم را رمح چون الق در بسم

چشمها کرده همچو جان در جسم

اسب و مرد از نهیب راه گریز

خشک مانده چو صورت شبدیز

دستها از عنان بمانده جدا

پایها در رکاب و سر شیدا

همچو ماهی‌به خشک‌خشک و خموش

مرد بی‌دست و پای جوشن پوش

پای گُردان پیاده مانده به جای

زان دو دست سوار قلعه‌گشای

دمشان باز پس شدی هرگاه

که ز کشته نیافت مردم راه

آن زمان لااِلهَ اِلّا اللّٰه

وهم را ره نبود در بر شاه

وهمها واله از سیاست او

فهمها کاره از ارادتِ او

چون به تیغ ویست فتح گرو

همه عالم به پیش او به دو جو

نقشهای برنده بر خنجر

رُسته همچون سمن ز نیلوفر

رای شاهان به پیش رایت شاه

همچنان شد که روی آینه ز آه

آه برخاسته ز دشمن شاه

هرکجا این دو آمد آمد آه

زان الف شکل نیزه از سرِ خشم

چشمشان کرده همچو های دو چشم

زان همی نور دیده نگذارد

کاینه آه را زیان دارد

کرده در رشته رُمح مرد افکن

مهرهٔ گردنِ بسی گردن

شاه خورشید روی گردون تیر

شیر آتش سنان آهوْ گیر

رایتش را گرفته بخت به چنگ

همچو در دست ماه هفتو رنگ

شده در گرد روی روشن اوی

همچو جان بلال در تن اوی

گرد خورشید رای او گردان

ماه‌رویان زهره پروردان

هر سواری چو کوهی اندر زین

موی بشکافتی ز رای رزین

نیزه در دستشان میان غبار

چون به سیلاب تیره بی‌جار مار

چابکان خطا و فرخارند

ماه‌رویان چاچ و بلغارند

تیر گردون به نیزه بربایند

با کمر همچو نیزه برپایند

روی چون آفتاب و دل چون شیر

چون ره کهکشان کمر شمشیر

استخوانشان ز گرز ریزه شده

تن سپرسان ز چوب نیزه شده

کرده از گرز و نیزه بر دشمن

استخوان آرد و پوست پرویزن

مهرهٔ پشتشان ز گرز و سنان

کرده چون سبحه‌های پیرزنان

تیغ بهرامشاه بن مسعود

خصم را همچو آتش موقود

باغیان را ز بیم بر سرِ چاه

شده از بیم چرخ و ناوک شاه

دلوهای دریده تارکشان

رشته‌های گسسته ناوکشان

بُد چنان ریخته به پیشش سر

که ببخشد به وقت بخشش زر

کرکس از کشتگانش چون صلصل

لاله منقار بود و گل چنگل

تا خدنگش جدا ز پیکان بود

بدی اندر میان نیکان بود

بدی از فرّ شه ز غربت رست

سوی بد رفت و هم به بد پیوست

گر ز یاران او نبودی مرگ

کرده بودی همش ز جان بی‌برگ

هرکه جست اندران ولایت صدر

از سرِ جهل بود نز سرِ قدر

بود باغی ز بغی و فسق و فساد

چون بقایای قوم هود ز عاد

دل هریک ز بغی و کینه چو نار

اسب چون کوه و مرد همچو چنار

شه ز بس خون که ریخت از شش سون

گوی یاقوت شد زمین از خون

چون بریشان به خشم شد سلطان

از برای موافقت به زمان

کشت چندان شهنشه اندر جنگ

که به مرغانش پر زدن شد تنگ

چون نهیبِ سنان شه دیدند

چون رکاب و عنان شه دیدند

مرغ دلشان ز خانه خشم گرفت

کِشت جانشان ز دانه خشم گرفت

گرچه مرغان تیز پر بودند

ورچه ماران مورپر بودند

در زمان شان ز شاه دولت یار

بابزن نیزه بود و سلّه حصار

کرد خصم بی‌آب را در خواب

سرش از تن جدا چو کوزهٔ آب

چه بزرگ و چه خُرد باغی عور

چه فراز و چه باز دیدهٔ کور

آن چنان بر مصاف چیر شدست

راست گویی که شرزهٔ شیر شدست

آن چنان گشت شاه عاشق رزم

که بود باده‌خوار عاشق بزم

رزم و بزمش به چشم هردو یکیست

تیز و گردنده راست چون فلکیست

زین سپس عکس خون ز کرّهٔ خاک

آسمان را کند به سرخی لاک

باغیان را همه به نوک سنان

کرد در یک زمان تنِ بی‌جان

گشت حالی چنو پسیچد جنگ

خصم او همچو صورت سترنگ

عقل داند برای صرفهٔ علم

که ز صرّاف کین نیاید حلم

همه جهّال دهد دانند این

جملهٔ عاقلان شناسند این

که نشاید برای خطبه و کین

مور بر منبر و ملخ در زین

که نزیبد برای ملک و ثواب

خرس بر تخت و خوک در محراب

اندر آن جنگ دشمن و خصمانش

صورت شیر بود و شادروانش

تشنه مانده زبان دشمن او

جان او خشم کرده با تن او

که شناسا خرد به دیدهٔ عقل

بشناسد بدیهه را از نقل

پیش آسیب گرز شاهنشاه

خاصه با گرز چون شود همراه

چیره دستی و پایداری اوی

کامرانی و کامگاری اوی

به زبان سنان و تیغ چو باد

همه را در دهان خاک نهاد

مهر او جان خان و مانها شد

کین او دود دودمانها شد

دشمنش را به هرکجا که درست

دیده‌بان مرگ و قهرمان سقرست

دهر از این پرده گر بپرهیزد

همچو پرده‌اش فلک برآویزد

مرد بد را بدِ زمانه جزاست

گلخن و پای خر سزا به سزاست

سوی بد گرچه عزّ حق نه نکونست

دافع دشمنست و نافع دوست

گرچه بد شد مزاج بد دل ازو

عزّ حق است و ذلّ باطل ازو

برخی جان خسرو منصور

شوما بر زبان نیشابور

از پی راه و عشرت و نیرو

ماه او، زهره او، و بهرام او

پیش بهرامشاه بن مسعود

ظفر و فتح با رکوع و سجود

بر کلاه و قباش و اسب و ستام

فلک و اختران درود و سلام

بر خور ای بر شده سپهر بلند

تو به پیران سر از چنین فرزند

ای فلک ز آفتاب و از یارش

خلفی یافتی نکو دارش

چرخ را گرچه بس خلف بودند

تو دُری و آن دگر صدف بودند

لطف او شد نشیمن صهبا

قهر او شد لویشن دریا

پادشاهی به رنج کرد به دست

آنگهی پای او به گنج ببست

پادشاهی نیاید اندر چنگ

جو به جنگ و به باشگونهٔ جنگ

کشت شد خشک اگر نبارد میغ

ملک پژمرد اگر نخندد تیغ

تازگی کشت ابرِ گریانست

تازگی ملک تیغ خندانست

تیغ باید که خون پذیر شود

ملک بی تیغ کی چو تیر شود

زانکه مانند مرد در پابند

هیچ زن برنخاست از فرزند

شاه در ملک خویش از پی جود

چون شد او پیش عقلها مسجود

دستها را به تیغ و رمح آراست

زانکه دفع از چیست و نفع از راست

شه که خواهد که جاه دارد ملک

به سیاست نگاه دارد ملک

زانکه نبوند قلزم و اخضر

جز به تلخی نگاهبان کهر

هر کمرگه که بی‌شکوه بود

کمر نال و خمِّ کوه بود

بی‌صهیل و صلیل و گیراگیر

چون طنین کی شود صریر سریر

زانکه در راه ملک هر شاهی

بر سر جاه و قدر هر ماهی

دولت آرای بازوی چیرست

ملک پالای دست و شمشیرست

آب بحر ارنه تلخ و تیزستی

چون دگر آبها گمیزستی

زیر رانها براق دریا ساز

ابر بر برق پایِ رعد آواز

گردسم تیز گوش و پهن بران

خوش کفل سرمه چشم خرد سران

شاه بی‌تیغ باغ بی‌میغ است

پاسبان دین و ملک راتیغ است

کوه شاهست بر زمین وانگاه

تیغ دارد چرا ندارد شاه

شاه کوهی است بر زمین به شکوه

تیغ دارد چرا ندارد کوه

آفتابی که شاه گردونست

هیچ بی‌تیغ نیست شه چونست

شاه را گرنه تیغ تیز بُدی

خلق را نقد رستخیز بُدی

در خور ملک جز نبردی نیست

مردی دیگران ز مردی نیست

زانکه بی‌تیغ دین نیافت قرار

ذوالفقاری به حیدر کرّار

جبرئیل آورید و گفت بران

خون این مشرکان به گرد جهان

بر رسول آنکه ناورد ایمان

خونش از ذوالفقار زود بران

نیست بی‌تیغ ملک را رونق

ملّت حق ز تیغ شد مطلق

تیغ مر ملک را نکو یاریست

ملک بی‌تیغ همچو بیماریست

شه چو بر تخت ملک خود بنشست

پیش تختش جهان کمر بربست

ریخت از بهر راه‌جویان را

آب روی گزاف گویان را

زین شه نیک خوی پاک نژاد

هرکه او بد نبود نیک افتاد

ملک پرورده زیر دامن کرد

جان نگهداشتن به آهن کرد

هرکه از دل نخواست تعظیمش

بامِ بومست بومش از بیمش

چون کمر بست شاه بهر جدال

خانهٔ دشمنان شمار اطلال

گرچه بهر صلاح تا اکنون

خنجرش لعل‌پوش بود از خون

شد کنون در بهشت محشر او

سبز جامه چو حور خنجر او

ای ز محمودیان ششم ز عدد

چون ششم دور ز انبیا احمد

نام شش هست لیک نزد خرد

در جمل نقش شش بود ششصد

یک و دو سه و چهار و پنج کمست

پس چو شش دانگ شد یکی درمست

ای به رو آفت نگارستان

وی به خو نوبهار خارستان

تازه‌روی از تو شاخ و بیخ جهان

سخت پای از تو چار میخ جهان

دولت از تو بهشت کوی شده

روزگار از تو تازه‌روی شده

گشت تا صدر ملک بگرفتی

وز دوامش قوام پذرفتی

پای بوس تو هامهٔ هامون

طوق دار تو گردن گردون

زین سبب از برای عزّ و جلال

نه ز طبع ملول و روی ملال

از پی خدمت تو اندر حال

کرده از میم صدهزاران دال

تاجداران رکاب‌بوس شده

از تو جمله عمل پیوس شده

مَلِک هند نایب تو به هند

مهتر سند یافته ز تو سند

خاک‌بوسان درگهت به نیاز

کرده خاک درت چو سینهٔ باز

کرده از مجلس تو روح از در

ابروار آستین و دامن پُر

شد ز تأثیر رای شاه جهان

وز پی روی بی پناه مهان

مجلس بزمش از بهشت اثر

روز رزمش نمونه‌ای ز سقر

چون تو برداشتی نقاب جلال

زان اساریر بر سریر کمال

از لقای تو خیره شد خورشید

وز سخای تو مُرد طفل امید

شهریاران ز تو رسیده به کام

کرده سعی تو با هزار اکرام

زان همه خلق در سجود تواند

که گرانبار شکرِ جود تواند

مر ترا روز فضل و جود و کرم

به درم بنده گشت قلب درم

مرد مقلوب داده‌ای به نبرد

زان دهد جان خویش پیش تو مرد

شد ز خاک درِ تو در عالم

آز بسیار خوار سیر شکم

راست گفت اندرین حدیث آن مرد

کاز را خاک سیر داند کرد

گرچه در پادشاه باشد عدل

نان بی‌نان خورش بود بی‌بذل

آن بزرگان که وام جان توزند

رسم جان‌بخشی از تو آموزند

طمع از بوی دستت ای سرِ جود

پای‌کوبان درآید از درِ جود

هرکه او جست خصمی تو دُرست

کودکانش یتیم کردهٔ تُست

روزی نیک مرد همچو بهشت

گویی اینجا خدای بر تو نبشت

تا درو درگهت پدید آمد

قفل امید را کلید آمد

نام تو آنکه بر زبان راند

نامهٔ بخت او ملک خواند

چون نشستی به بارگاه جلال

چون نمودی به خلق ماه کمال

از تن دشمنان بکندی سر

بر سرِ دوستان فشاندی زر

جادوی آز را به طبع کریم

خورد جود تو چون عصای کلیم

هم مَلک بند و هم ملک جاهی

هم فلک قدر و هم جهان شاهی

عاقلانِ زمانه مست تواند

قلعه‌های بلند پست تواند

صاحب ذوالفقار و رخش تویی

پادشاه خزینه‌بخش تویی

بخت کو هست مایهٔ شادی

دارد از بندگیت آزادی

آسمان از سنان جانسوزت

وز پی ناوک جگر دوزت

خور ز تیر تو با خطر تازد

زان ز مه گه گهی سپر سازد

از تفِ تیغ خشم اگر خواهی

کنی از بحر تابهٔ ماهی

زُهره را دیو تو شهاب کند

زَهره را آتش تو آب کند

دشمنان را ز خلق جان افشان

خونبها بدهی و ببخشی جان

بر زمانه تویی شه مطلق

مملکت را تو شهریار بحق

از تو کمتر عطا که سایل برد

بیشتر دان ز گنج باد آورد

بی‌دلان را دل کریم تو بس

نیک و بد را امید و بیم تو بس

تا چه کردست غزنی از کردار

کز چو تو شاه گشت برخوردار

گر بخواهی تهی کنی ز حسام

نُه فلک را ز بند چار اندام

گرچه چون آسمان بسیچد خصم

چون قضا دست تو نپیچد خصم

با خلاف تو تن کفت گردد

در ثنای تو جان سخن گردد

همچنان آید از تو در دل نور

که خوشی جان ز خوشهٔ انگور

چون درِ گنج عقل بگشادی

هرکسی ار ز داد دل دادی

گاه میدان و وقت ایوانت

شب اکرام و روز احسانت

دل خرد را ز جان ندای تو کرد

داد دل یافت جان فدای تو کرد

صدمت صورو عین تو گه جنگ

هردو همره چو رنگ با آژنگ

هرکه از سهم تو روان نسپرد

تا ابد نفس او نخواهد مرد

روز هیجا چو عاطفت ورزی

نیزهٔ تست سوزنِ درزی

پاره‌ها را دُرست گرداند

سست را عزم چُست گرداند

پس از این روی پشت خلق قویست

خشم تو چون یزید و دل علویست

گشت حیران عقول اهل هنر

ماند واله روان اهل بصر

ملک و ملّت موفّق از تو شهست

دین و دولت به رونق از تو شهست

ملت از تو چنان که خور ز سپهر

دولت از تو چنان که ماه از مهر

یافت از سعی تو سرافرازی

دین و شرع محمّد تازی

گر به شمع تو نیستیش امید

چون لگن برنیامدی خورشید

نقش مُهر تو نقش مهر جمست

که همه دین و دولتش بهمست

حاتم از جود تو سخا آموخت

دولت از ملک تو ثبات اندوخت

چه حدیثست کین مبارک پی

طی کند نام جودِ حاتم طی

قهر و لطف به گاه راحت و رنج

غم فزاینده است و شادی سنج

جود تو بهر جان آدم را

پاسبانست عرض عالم را

خاک حلم تو آتشِ نابست

امر تو بادپای چون آبست

باد عزم تو جان تمکین است

آب روی تو تازگی دین است

زورق رزق را که اسبابست

جان این بادپای از آن آبست

از پی قدر نامت ای خوش نام

عُمرِ چرخ نام شد بهرام

زانکه بهرام را اگر سفریست

وقت رجعت صلابت عمریست

دل چو بر درگهت قرار کند

اندُه از فرِّ تو فرار کند

شیر اگر با شب تو روز کند

کام چون شیر عودسوز کند

ای هنرمند شاه دین‌گستر

وی حقیقت نیوش دین‌پرور

طمع آن را که چاکرت گردد

هر زمان آسمان سرت گردد

ای فرود آمده چو قطر از میغ

ملک بگرفته شمس‌وار به تیغ

بر جهانی شده به یکدم شاه

خه‌خه ای شه علیک عین‌اللّٰه

باره چون شمس بر فلک راند

تا نزد تیغ ملک نستاند

تو چو شمس و قمر گرفتی ملک

زان به تیغ و سفر گرفتی ملک

این چو تازنده و آن رباینده‌ست

لاجرم ملک هردو پاینده‌ست

بس کسا کو چو ماه برگردد

سر آن گزدما که سر گردد

شمس از اول که ملک جوی شود

در و دیوار زردروی شود

ماه از آن جاه خویش بفزاید

خدمت را مگر به کار آید

باد کین تو خاک محنت بیخت

زخم تیغ تو آب آتش ریخت

خصم تو جنگ جست و بخت ظفر

او دگر خواسته خدای دگر

تیره شد جان به تیر تو ز هوا

گنگ شد کُه ز گرز تو به صدا

چون بدیدند خلق رویش را

همه جویان شدند کویش را

از شها حجاز و شام و عراق

بلکه از خلق جملهٔ آفاق

من ترا دیده‌ام دراین عالم

ملک میراث و ملک تیغ بهم

ملک میراث گرد گردانست

ملک شمشیر ملک مردانست

تا بر او آتش تو آب براند

آتش دل بر آب خویش نماند

هرکه چون رشته تافت گردن خویش

مهرهٔ گردنش فکندی بیش

خصم در دست قهرت افتاده

پایها در رکاب چون باده

گرچه رُمح تو جان رباینده‌ست

جان او جانت را ستاینده‌ست

شیر اگر شور از آگهی کردی

پیش تو شیر روبهی کردی

راست گفته است شاعر استاد

محض توحید و داد شرع بداد

گر فزاید کسی و گر کاهد

عاقبت آن بُوَد که او خواهد

دشمنت چون سرِ فضول آورد

دست او پای بند غول آورد

دشمن تو چه بابت تیغست

زود دریغست تیغ اگر میغست

جانش را خود سنان چرا باید

خود چو بوی تو یافت پیش آید

نیک بشناخت از دل روشن

قدر تیر تو دیدهٔ دشمن

لاجرم تا به دستش آوردست

فلک از سهم ایمنش کردست

کرده خصمت به نقش پرّ ذباب

رخنه چون عنکبوت اصطرلاب

هیبت شاه راحت کل راست

گریهٔ ابر خندهٔ گل راست

تیر کز شست خصم گشت جدا

باز گردد به سوی او چو صدا

چون صدا بازگشته بر جانش

چون قضا تیره ره فراوانش

چون بیفشرد خصم را پالان

رفت چون چوب خورده کون مالان

گشت از فرِّ پادشاهی تو

ور پی عدل و نیک خواهی تو

هردو همره ز بازوی چیرت

ملک‌الموت و زخم شمشیرت

نه بجست از تو سوی برگی شد

که ز مرگی به سوی مرگی شد

هرکه او خصم دولت و دین بود

قهر کردی و خود سزا این بود

خصم تو آنکه از تو بگریزد

خاک ادبارش آتش انگیزد

تو به تدبیر جان گمراهان

گور کن مُزد گورشان خواهان

مرگ بنوشته بر دل دشمن

که کفن پیشتر خر از جوشن

گور کن گفت با دل خصمان

که کفن پیشتر خر از خفتان

هست عدل تو دوزخ ابلیس

سَر تیز تو سنگ مغناطیس

قهر اعدای دین تو دانی کرد

که ز جان و تنش برآری گرد

هرکجا سهم و تیغ تو برسید

کس از آن بوم و بَر فلاح ندید

تیغ تو زهر جان‌گزای آمد

امن تو سایهٔ همای آمد

سرِ تیر تو جان بدخواهان

می‌کشد از تن شهنشاهان

بر سرِ تیر جان برافشانند

ورچه سنگین دل آهنین جانند

گر شوی سوی کوه پایهٔ روم

کژ نماید ز بیم سایهٔ روم

ور کمربند کوه درگیری

کوه را همچو کاه برگیری

آمده خصم با تو در میدان

زخم موتوا بغیظکم بر جان

لاله صورت شده رخش ز کمان

سرو بالا شده سرش ز سنان

کرده از سم به رغم اخترشان

بادپای تو خاک بر سرشان

آب و آتش نخوانده او را اسپ

خوانده این صرصر آنش آذر شسب

جز ز عدل تو نیست اندر کار

دور باش تو و مترس حصار

گویی آموخت عقل والایی

از تو آیین ملک‌پالایی

فتنه را داد امر امن تو خواب

آب را بُر آب تیغ تو آب

پیش عدلت بهار جان افروز

نزد عقلت سپهر پیش آموز

چون دل و جانش کرّ و فرّ تو دید

دل او مرد و جان ازو برمید

دید خود را در آینهٔ دل خویش

دست و شانه جدا ز مفصل خویش