چنین گفت دهقان موَبد نژاد

چو بر ما دَرِ داستان برگشاد

که تاج از کیومرث فرخنده پی

یکایک بیامد به کاوسِ کی

چو کاوس کِی کرد فرمان دیو

[...]

چو بنشست بر تخت شاهنشهی

نهاده چو بر سر کلاه مِهی

بزرگان ایران زمین را بخواند

فراوان سخن‌های نیکو براند

چو دستان و چون رستم پیلتن

[...]

مرا گفت کز شاه کشمیر صور

فرستاده‌ای پیشم آمد ز دور

مرا خواند و رفتم بدان بارگاه

چو دیدم من آن پادشاهی و گاه

از آن فَرّ خیره فرو ماندم

[...]

که این نامه از رستم تیز چنگ

بَرِ شاه کشمیر باهوش و سنگ

خرد پرور و گُرد آزاده خوی

دلیر و سرافراز و پرخاشجوی

تو آگاهی ای شاه روشن روان

[...]

بدین سان همی رفت بر راه دور

همین تا در آمد به ایوان صور

پس آنگه خبر شد سوی شهریار

که آمد ز رستم یکی نامدار

بفرمود پس شه که راهش دهند

[...]

چنان دید کز سوی ایرانیان

یکی کُرّه‌ای شد پی مادیان

بیامد دوان تا بَرِ تخت اوی

نکرد ایچ اندیشه از بخت اوی

لگد زد فراوان که نتوان شمرد

[...]

چو لؤلؤ در آمد بَرِ دخت شاه

بدو گفت کاین از تو بینم گناه

مرا این فرستاده زشت کیش

نخستین قدح دُردی آورد پیش

چو ایدر مرا پیش تو نیست راه

[...]

بفرمود تا رفت پیشش دبیر

قلم خواست با مُشک و چینی حریر

به رستم یکی نامه فرمود شاه

نخست آفرین بر خداوند ماه

خداوند پیروزی و راستی

[...]

چو آگاهی آمد سوی شهریار

که آمد زَره پارس پرهیزگار

به جاماسپ فرمود تا با سپاه

پذیره برون رفت یک روز راه

همه شهر سرتاسر آذین ببست

[...]

چنان بُد که شش ماه شاه جهان

زمانی نیامد برون از نهان

شب و روز پیش کتایون بُدی

برو هر زمان مِهرش افزون بُدی

کتایون به چشمش نکوتر بُدی

[...]

به نزدش کتایون یکی نامه کرد

که ای دیده از ما بسی داغ و درد

سر کلک زرین نگونسار شد

حریر آن زمان پر ز گفتار شد

سر نامه کرد آفرین خدای

[...]

من او را ندیدم به جز نیک رای

که داند ز راز دلش جز خدای

چو خورشید لشکر درآورد تنگ

ز روی زمین پاک بزدود زنگ

نشست از بَرِ تخت لؤلؤ به گاه

[...]

تهی کرد بیشه ز درندگان

هوا کرد خالی ز پرندگان

نه آگاه، کَش تخت، لؤلؤ گرفت

نه آگاه کش یوز، آهو گرفت

چو آگاهی آمد به لؤلؤ که شاه

[...]

همی زخم شد تا بَرو گردنش

به خاک اندر آمد به ناگه تنش

بزد تیغ و زنجیر ببُرید خوار

برون رفت با نامور شهریار

دلیران ز تیغش گریزان شدند

[...]

چو با لشکر اندر رسید اردشیر

سپاهش کشیده همه تیغ و تیر

چنین گفت کای پور اسفندیار

تو جَستی و نگذاشتت روزگار

تو پنداشتی کاندر ایران کسی

[...]

بدیدند کامد یکی تیره گَرد

که گیتی از آن تیرگی خیره کرد

چو نزدیک‌تر گشت گَرد سیاه

سواری پدید آمد از گَردِ راه

چو کوهی نشسته بر اسبی چو باد

[...]

همی رفت بر راه پویان دو ماه

که هرگز نیاسود یک روز شاه

چنین تا به مصر آمد آن بارگاه

به بازار در، حجره بگرفت گاه

زمان تا زمانش نبُد خوردنی

[...]

سپیده دمان پارس و شاه دلیر

برفتند تا پیش میدان چو شیر

چو مردِ فرستاده آنجا رسید

مر او را بدید و بر شه دوید

که هست ایستاده همان جا که دوش

[...]

رسیدند روزی دگر ده سوار

ز لؤلؤ یکی نامه زی شهریار

سر نامه از شاه ایران زمین

خداوند تخت و کلاه و نگین

خداوند مرز جنوب وشمال

[...]

تو را بانوی شهر ایران کنم

بدان بدکنش تیرباران کنم

وفا برگزین تا بیابی وفا

جفا بیند آن کو نماید جفا

چو آگه شد از کار، فرّخ‌همای

[...]