سهیل قاسمی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، دوشنبه ۳ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۰۰:۱۴ در پاسخ به نادر دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶:

لطفاً اشتباهات را که به گفته‌ی شما به قدری زیاد است که به کل معنای این شعر ضایع شده، بیان فرمایید. ابراز غم سودی ندارد. نمی‌دانم اجرای من هم جزو مواردی است که شما شنیده‌اید یا نه، اما تمنا می‌کنم اگر موردی هست که اشتباه است، مشخص بنویسسد و درست‌اش را گوش‌زد کنید. عبارات کلی کمکی به من در اصلاح نمی‌کند.

سیامک فنا فی الله در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۲۲:۴۱ در پاسخ به آرش طوفانی دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰۷۳:

احســـــــــــــــنت👍🌹

سیامک فنا فی الله در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۲۲:۲۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰۷۳:

با سلام

بیت: 

شربتی داری که پـــــــــنهانی به نـــــــومیدان دهی

تا فغان در ناورد از حســـــــــــــــــرتش امیــــدوار

 

 

جمله یا پیام یا متن زمینی نیست و بلکه آسمانی است. بعد از 50 سال خواندن شعر و جملات دیگر عارفان هنوز در سطح این بیت پروردگارم را لمس نکرده ام و چه افتخاریست برای مولانا که آفریننده این بیت است به خواست خدای بزرگ. رحمت بر او باد

محمد یرانی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۴۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵۲:

این بیت به غرض و عمدا حذف شده 

نظری خواست که بیند به جهان صورت خویش 

خیمه در آب و گل مزرعه آدم زد 

تا کل قضیه رو متوجه نشی و طور دیگه ای داستان رو بچرخونن

وحید یزدی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۰۳ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹:

بیت اول اشاره به آیه قرآن هم داره که تمام موجودات عالم خدا را تسبیح می‌گویند. ماه هم خدا را تسبیح می‌گوید و به نورش افزوده می‌شود

علی میراحمدی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۴۳ دربارهٔ عطار » پندنامه » بخش ۹ - در سیرت ملوک:

کاملا مشخص است که این متن و این اثر از عطار نیشابوری نیست. 

 

فرهود در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۲۸ دربارهٔ نظامی » خمسه » اسکندرنامه - بخش اول: شرف‌نامه » بخش ۶ - در حسب حال و انجام روزگار:

شاید:    که زنگی بود آینه زیر رنگ

فرهود در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۲۷ دربارهٔ نظامی » خمسه » اسکندرنامه - بخش اول: شرف‌نامه » بخش ۶ - در حسب حال و انجام روزگار:

رهوار گیلی: اسب گیلانی

آرش هادی‌زاده در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۵:۵۷ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان کاموس کشانی » بخش ۱۵:

رزم و رجزخوانی بین رستم و اشکبوس شاید یکی از بهترین حماسه‌های سروده شده است.

جهن یزداد در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۵:۴۷ دربارهٔ سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » هزلیات » مسمطات » شمارهٔ ۲ - شاعر ساده سخنم:

آنکه با سیرت الفیه ناگاد امد

مرضیه در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۵:۰۴ دربارهٔ ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۲۱:

یک دل و صد دل دل دله کن... غیر خدا را زدلت یله کن

شاهرخ کاظمی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۲:۰۹ دربارهٔ ابوالفضل بیهقی » تاریخ بیهقی » مجلد ششم » بخش ۳۲ - سپاهسالاری امیر محمود از جهت سامانیان:

و گسیل کردن این امام ابو صالح تبّانی را.

«گسیل» نادرست است

 

«وکیل» کردن این امام 

درست است. 

مرجع : کتاب دیبای دیداری 

تصحیح استاد مهدی سیدی فَرُّخَد

مهدی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۳۱ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶۱:

تا ایده کلی عزیزانی چون حافظ و مولانا و سعدی و سایرین را درک نکرده باشیم قادر به فهم اشعار انها هم نخواهیم بود‌. لاجرم درکیر تمثیل هایی میشویم که به ناچار این عزیزان در زندگی مادی از انها برای اگاهی رسانی بهره برده اند. ارتباط دادن اشعار به شاه شجاع و امثال اینها از این گونه برداشتهای نادرست بدلیل عدم شناخت از ایده کلی این عزیزان است. این عزیزان در نظر دارند با سرودن این اشعار، انسانی که تحت تاثیر محیط اجتماعی به خطا رفته و رانده شده از بهشت و بیگانه شده از خود را، رهانیده و به اصل خود که همان خدایی بودن است برگردانند. 

   انسانی که از اصل خود و خدایی بودن دور افتاده و در نتیجه دور افتادن، خاطرش حزین شده نمیتواند مانند حافظ شعر تر و تازه بسراید. معنی تمام قضایا این بوده و در این یک نکته نهفته است که بفهمیم دور افتان از خدا خزن و اندوه و توصل به خدا و یکی شدن مظهر شادی و شادمانی است. با برگشت به اصل خود یعنی خدایی بودن است که در دایره قسمت جام می و با دور شدن از خداست که قسمت ما خون دل خوردن خواهد بود. تا نتوانیم به کلک یا قلم سحر انگیز پی ببریم به نقش خودمان هم نخواهیم توانست پی برد اگرچه نقاش ماهر چینی باشیم. از ابتدای خلقت در دایره قسمت بدین گونه بوده که خون دل خوردن نصیب جدا شدگان از خدا و جام می و شادی نصیب پویندگان خدا باشد این از خاطر حافظ هم دور نخواهد شد چون قانون ازلی و ابدی است.  

تماشاگر راز در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۲۳ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۸۶:

با سلام واقعا درک اشعار مولانا یک انسان فرای قطبیت رو میطلبه. جایی که در دل سنی مذهبان از علی و در هلهله ی شیعیان دم از عمر می‌زند. این چه درسی است که مولانا می‌دهد. واقعا درست نصیحت فرمود که

خواجه بربند دوگوش و بگریز از سخنم  ورنه در رخت تو هم آتش یغما بزند

فرهاد ریاضی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۲۲ در پاسخ به مجتبی قاسم زاده مقدم دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۴:

خیلی  خیلی زیبا بود افرین

مهر M در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۰۷ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۹۳:

ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران....

علی میراحمدی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۰۷ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » المطائبات و المقطعات » شمارهٔ ۲ - فی مذمة الفرس العضدیه:

 ممدوح شاعر مرکب وامانده و پیری به او میدهد و این قصیده در توصیف حالات و اطوار آن مرکب است.

انوری هم شعری در وصف اسب پیری که به او هدیه داده شده،دارد که همچون شعر خواجو بسیار خواندنی است. 

فرید فریدی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۰:۴۰ دربارهٔ نیر تبریزی » لآلی منظومه » بخش ۶۳ - من کلام نیر رحمه الله القصیده الموسومه بالندبه فی مدح حضرت حجه صلوات الله علیه:

افسوس این قصیده‌ی بلند و فخیم از بدایت تا نهایت پر خطا نگاشته شده است . 

در حسرت فراغ و حوصله ای  تا پاس این چامه و سراینده و مخاطبش نهاده شود.

رضا بقایی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۱۰:۲۱ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۶:

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی

بِخواه جام و گلابی به خاکِ آدم ریز

ساقی و جام و شراب سه کلمه جدا نشدنی از هم در اشعار حافظ هستند. جام ظرف شراب هست و گلابدان ظرف گلاب. نمیتونیم از حافظ با اون همه ظرافت طبع و نکته سنجی بپذیریم که گلاب رو بواسطه ساقی درون جام بریزه.

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی

بِخواه جام و شرابی به خاکِ آدم ریز

وحید یزدی در ‫۱ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲ مهر ۱۴۰۲، ساعت ۰۸:۴۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸:

از بادهٔ لعل، ناب شد گوهر ما (لعل از سنگ‌های گرانبها است که رنگ آن سرخ است. باده لعل یعنی شراب قرمز و مست کننده. باده لعل به معنای عشق الهی است. گوهر یعنی روح انسان)

آمد به فغان ز دست ما ساغر ما (ساغر یعنی جام شراب. به قلب عارف هم ساغر می‌گویند چون جایگاه شراب الهی یا همان عشق است)

از بسکه همی خوریم می بر سر می
ما در سر می شدیم و می در سر ما (ما در حق فنا شدیم و عشق الهی در سر ما بود)