روفیا در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۴:۴۷ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۴۱:
چرا زیباتر است!
دهاتی اش زیباتر است...
یک جور شیدایی خوشایندی در آن است!
مژگان در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۴:۱۱ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » پادشاهی هرمزد دوازده سال بود » بخش ۶:
لطفا" بیت سوم را اصلاح کنید.
همه جادوان جادوی ساختند (جاودان صحیح نمیباشد)
ممنون
خورشید در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۴۴ دربارهٔ انوری » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۶۲ - در مدح جلال‌الوزراء احمدبن مخلص:
بیت 8 مصرع دوم..
زان می که رزش مادر و "لیو"ش پدر آمد
این بیت تو فرهنگ لغت عمید بود.
لیو به معنای خورشیده.
سعید در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۱۶ دربارهٔ فخرالدین اسعد گرگانی » ویس و رامین » بخش ۱۳ - آمدن زرد پیش شهرو به رسولى:
درود. کسی میتونه لطفا «گوهری» در پایان سروده به چه معناست و چگونه خوانده میشود؟ با سپاس
احمدرضا احمدوند در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۱۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » ترجیعات » سی‌ام:
سلام، در ادامه نظرات دوستان باید بگم که خیلی از اهل تسنن نیز به حضرت علی احترام می گذاشتند و ایشان به غیر از مسلمانان در میان مذاهب دیگر عاشقان بسیار داشتند. محسن چاوشی نیز در ابتدای این آهنگ از اذان و هم خوانی کلیسا استفاده کرده است و به همین بینا مذهبی بودن شخصیت حضرت علی اشاره می کند .
گلی اشرف مدرس در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۲:۳۰ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب دوم در احسان » بخش ۹ - حکایت:
بیت آخر به این صورت نیز آمده است:
وگرنه چه حاجت که رنجی بری
زخود بازگیری و هم خود خوری
علی عباسی در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۲:۲۷ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴۰:
""شنیدم که یک وقت مجمر شاعر دربار فتحعلی‌شاه ادعا کرد که میتواند به خوبی سعدی غزل بسازد. به‌جرم این بی‌ادبی او را به زندان افکندند. از زندان برای ادبای وقت پیغام فرستاد که بهترین غزل سعدی راانتخاب کرده، برای او بفرستند تا جواب آن را بگوید. غزل سعدی که انتخاب کردند و غزلی که مجمر در جواب‌آن ساخت چنین است:
هرکسی را هوسی در سر و کاری در پیش
من بیچاره گرفتار هوای دل خویش
هرگز اندیشه نکردم که تو با من باشی
چون به دست آمدی، ای لقمة از حوصله‌بیش؟
این تویی با من و غوغای رقیبان از پس؟
واین منم با تو گرفته ره صحرا در پیش؟
هم‌چنان داغ جدایی جگرم می‌سوزد
مگرم دست چو مرهم بنهی بر دل ریش
باور از بخت ندارم که تو مهمان منی
خیمة پادشه آن گاه فضای درویش؟
زخم شمشیر غمت را ننهد مرهم کس
طشت زرینم و پیوند نگیرم به سریش
عاشقان را نتوان گفت که باز آی از مهر
کافران را نتوان گفت که برگرد از کیش
منم امروز و تو و مطرب و ساقی و حسود
خویشتن گو به در حجره بیاویز چو خیش
من خود از کید عدو باک ندارم لیکن
کژدم از خبث طبیعت بزند سنگ به نیش
تو به آرام دل خویش رسیدی، سعدی
می خور و غم مخور از شنعت بیگانه وخویش
ای که گفتی «به هوا دل منه و مهر مبند»
من چنینم، تو برو مصلحت خویش اندیش(سعدی)
تو اگر صاحب نوشی و اگر ضارب نیش
دیگران راست، که من بی‌خبرم از تو زخویش
به چه عضو تو زنم بوسه؟ نداند چه کند
بر سر سفرة سلطان چو نشیند درویش
از تو در شکوه و غافل که نشاید در عشق
طفل نادانم و آگه نه ز نادانی خویش
زلف بر دوش و سخن بر لب و غافل که‌مراست
مشگ بر سینة مجروح و نمک بر دل ریش
همه درخورد وصال تو و ما از همه کم
همه حیران جمال تو و ما از همه بیش
میزنی تیغ و ندانی که چه سان می‌گذریم
گرگ در گله ندارد خبر از حالت میش
آخر این قوم چه خواهند ز جان‌های فکار؟
آخر این جمع چه جویند ز دل‌های پریش؟
به رهی می‌روم اما به هزاران امید
قدمی می‌نهم اما به هزاران تشویش
تا چه با دردکشان می‌رود از آتش می
صوفیان را چو به افلاک برد دود حشیش
رفت مجمر به در شاه، بگو گردون را
هرچه کردی به من، آید پس از زینت در پیش
(مجمر)
به نظر من سعدی ده‌ها غزل بهتر از این دارد ضمناً مجمر نتوانسته است حتی در مورد همین غزل باسعدی برابری کند.""
.
به نقل از مقاله یی باعنوان "جستجویی برای بهترین غزل سعدی " از دانشمند فقید مسعود فرزاد
محسن خ در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۱:۴۹ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۳۰:
تَعاهُد:
1. با هم عهد بستن؛ پیمان بستن؛ هم‌عهد شدن.
2. به کاری یا امری توجه و رسیدگی کردن.
نَطع:
رقعه ٔ شطرنج، صفحه ٔ شطرنج، بساط شطرنج
سرده:[ س َ دِه ْ ]
1. ظاهراً مقامی چون مقام کدخدایی
2. سرحلقۀ می‌خوارگان؛ ساقی
پرده نشین در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۱:۲۷ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۰۳:
گفته ام اگر وزن مصرع اول را اصلاح کند قید فعل مصرع دوم را دچار تناقض با خود گفته ام میکند که باید بصورت گفته در بیاد.
میرزاده در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۹:۱۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۰۳۳:
اصل این غزل از سنایی است.
سنایی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۹۴/
محسن در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۹:۱۳ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲:
خطاب به دوستانی که سعی دارند مفاهیم عرفانی و پیچیده از شعر برداشت کنند و میگن حتما باید پشت کلمات مفاهیم دیگه و بزرگی باشه. در ادبیات مفهومی داریم به اسم سهل الممتنع بودن. یعنی اینکه کلمات طوری کنار هم هستن که معنی به سادگی قابل برداشته و همه معنی رو می فهمند. مثل بیشتر ابیات سعدی ولی حافظ اینطوری نیست. خیام هم مثل سعدی یک معنی بزرگ یعنی جهان بینی خودش رو به شعر گفته و این جهان بینی هم موضوع ساده ای نیست که اون رو کوچه بازاری بدونیم. شعر مفهوم بالایی داره ولی سهل الممتنع هست. میگه که: به من می گویند مست دوزخی خواهد بود. این حرف خلاف دل است و من نمی توانم آن را بپذیرم. اگر قرار باشه عاشق و می خوار دوزخی باشند بهشت اندازه کف دست خواهد بود چون کسی به بهشت نمی رود یعنی همه انسان هایی که اهل دل هستند اهل عاشقی یا مستی هم هستند
رضا در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۹:۰۱ دربارهٔ سعدی » مواعظ » مثنویات » شمارهٔ ۳۲:
معنی شعر کاملا واضح است .کسی که دنیا دیده باشه و یکم خدا ترس میتونه به عمق معنا و مفهوم این بیت پی ببره . این نوع نگاه به دنیا در زندگی بزرگواری چون حضرت مسیح نیز قابل مشاهده است .
وفا در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۷:۱۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۲:
عرفان گرامی
آگاهی من از سورئالیسم در همین حد هست که عرض کردم. یعنی با این ابیات تازه متوجه شده‌ام که احتمالا منظور از هنر سورئالیسم (فرا واقعی) چیست. آن نقاشی‌هایی را هم که عرض کردم در جایی ندیده‌ام بلکه بر اساس این ابیات در ذهن خود تصور و طراحی کرده‌ام مثلا تصور" پیکر فردی شاد و درحال رقص- سر مست- اما فاقد سر" : " من مست بی سر سرخوشم"
با مراجعه به دیکشنری دریافته‌ام که تصویر یا تصوری که این ابیات در ذهن من ایجاد میکند با تعریف سورئالیسم خیلی جور در میاید. اگر پر بیراهه رفته‌ام، لطفا اساتید راهنمایی و تصحیح فرمایند.
در ضمن از یادداشت شما این را هم آموختم که "وفا" میتواند نامی برای دختران هم باشد و نه صرفاً نامی در انحصار پسران. ممنونم.
محمود زارعی در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۶:۴۱ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۴۱:
به نظرتون به صورت فولکور زیبا تر نیست
مرا نه سر نه سامون افریدن
پریشونم پریشون افریدن
پریشون خاطرون رفتنند در خاک
مرا از خاک ایشون افریدن
مجتبی در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۶:۳۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴:
پیشنهاد میکنم این غزل را با صدای جناب سراج بشنوید. بسیار زیباست.
هنگامه حیدری در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۵۸ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۶:
صحیح بیت نوزدهم چنین است:
جاء الصفا زال الحزن ، شکراً لوهاب ِ المِنَن
ای مشتری زانو بزن تا من خریداری کنم
جلال الدین در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۳۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵۳۵:
سگی بگذار یعنی سگ نباش
ماهم مردمانیم یعنی ما هم آدمیم
خیلی سادس چرا انقدر سختشکردید
محمد حسین خورشیدی در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۰۶ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » پادشاهی اسکندر » بخش ۱۴:
با درود بر فردوسی بزرگ و شاهنامه دوستان .
در کتاب نامه باستان نوشته جناب دکتر میر جلال الدین کزازی استاد بنام زبان و فرهنگ پارسی . انتشارات سمت . چاپ سوم . سال 1358 . پوشینه دوم برگ 361 در باره ی میلاد چنین آمده است .
میلاد نام یکی از سرداران ایرانی و پدر گرگین می باشد . میلاد ریختی دیگر از " مهرداد " و یا " مهراد " است . در " مهراد " ه - به ی - و ر - به ل ، ذیگر گشته است و به معنای آفریده ی مهر می باشد .
محمد حسین خورشیدی در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۰۵ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » پادشاهی کی‌کاووس و رفتن او به مازندران » بخش ۳:
با درود بر فردوسی بزرگ و شاهنامه دوستان .
در کتاب نامه باستان نوشته جناب دکتر میر جلال الدین کزازی استاد بنام زبان و فرهنگ پارسی . انتشارات سمت . چاپ سوم . سال 1358 . پوشینه دوم برگ 361 در باره ی میلاد چنین آمده است .
میلاد نام یکی از سرداران ایرانی و پدر گرگین می باشد . میلاد ریختی دیگر از " مهرداد " و یا " مهراد " است . در " مهراد " ه - به ی - و ر - به ل ، ذیگر گشته است و به معنای آفریده ی مهر می باشد .
ali در ۹ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۷ تیر ۱۳۹۵، ساعت ۱۶:۰۸ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۱۱: