آنکه سرم بر خط فرمان اوست

گوی دلم در خم چوگان اوست

دل به غمش دادم و جان هم دهم

گر لب و دندان لب و دندان اوست

حال دلم هر چه پریشانی است

[...]

دل ز غم عشق تو کی جان برد؟

تا که جفای تو برین سان بود

دست کش از دامن تو کوتهست

هر نفسی سوی گریبان برد

لذّت جان کی بود آنرا که او

[...]

باد صبا بین که چها می کند

کس نکند آنچه صبا می کند

مست بگلزار رود بامداد

عربده با شاخ و گیا میکند

طیرة طفلان چمن می دهد

[...]

لشکر نوروز بصحرا رسید

موسم شادیّ و تماشا رسید

ز آمدن گل ببشارت ز پیش

عید رسید اینک و زیبا رسید

روزه شبانگاه بزد طبل کوچ

[...]

می شنوم باز که باری دگر

رغم مرا کرده‌ای یاری دگر

نیست قرارت برِ من تا تو را

با دگری هست قراری دگر

تو به کنار دگران وز تو من

[...]

عید جهان عید تو فرخنده باد

سایۀ اقبال تو پاینده باد

در چمن از رشک کلهداریت

نرگس مخمور سر افکنده باد

هر که بهی تو نخواهد چو نار

[...]

من که شب و روز گنه می کنم

بندگی حرص و شره می کنم

شرم ندارم که به موی سپید

نامۀ اعمال سیه می کنم

نیست ز من باز پس افتاده تر

[...]

ای به گه جود چو گل تازه رو

داده کفت آرزوی آرزو

ز آتش خشم تو آب آمده

بر لب شمشیر تو جان عدو

صبح اگر دم بخلافت زند

[...]

ای که پی حرص و هوا می روی

راه نه اینست . کجا می روی؟

راه بران زان سوی دیگر شدند

پس تو برین راه خطا می روی

روی برگردان که بروی آردت

[...]

ای به رخِ روشن و زلفِ سیاه

کرده شب و روز جهانی تباه

سلسلۀ زلف تو بر پای باد

آینۀ حسن تو در دست ماه

صورت جان روی نماید مرا

[...]