جانا ، لب چون شراب داری

رخساره چو آفتاب داری

در پیش ضیای آفتابت

از ظلمت شب نقاب داری

جمله نمکی و جان ما را

بر آتش غم کباب داری

بی آن لب چون شکر ، تنم را

همچون شکر اندر آب داری

زان نرگس نیم خواب ، چشمم

محروم شده ز خواب داری

پیوسته ره فراق پویی

همواره سر عتاب داری

پشت طربم شکسته خواهی

باغ خردم خراب داری

ای روی تو رحمت الهی

تا چند مرا عذاب داری؟

تو جفت ربایی و دلم را

نالنده تر از رباب داری

در انده تو درنک دارم

در کشتن من شتاب داری

ای تافته زلف ، باز آخر

تا کی دل من بتاب داری؟

صبرم چو عقاب صید کردی

گرچه صفت غراب داری

ای تن ، تو جزع مکن و گر چند

اندیشهٔ بی حساب داری

خوش باش ، که بارگه خسرو

از حادثها مآب داری

خوارزمشه ، آنکه از قبولش

هم منصب و هم نصاب داری

ای آنکه دیار مشرکان را

از تیغ در اضطراب داری

آنی که ز باد حمله در رزم

بنیاد فلک خراب داری

وز خون عدو بروز هیجا

آفاق پر از خضاب داری

بر بر باغ امید خلق دستی

بارنده تر از سحاب داری

یک لفظ سؤال سایلان را

صد بدرهٔ زر جواب داری

کردار همه صالح دانی

گفتار همه صواب داری

در هر سخنی که تو بگویی

مضمر شده صد کتاب داری

دریای حیات حاسدان را

بی آب تر از سراب داری

از آتش تیغ جان گردان

پیوسته در التهاب داری

در دست شهان عنان نپاید

تا پای تو در رکاب داری

با محمدت اتصال جویی

وز منقصت اجتناب داری

در کل جهان بفضل مردی

کس نیست کزو حجاب داری

شاها، بدو دودمان عالی

از دو طرف انتساب داری

و امروز ز انتساب بگذشت

ملکی که باکتساب داری

باروی بتان نشاط کن زانک

هم دولت و هم شباب داری

رو ملک طرب گزین ، که ملکی

فارغ شده ز انقلاب داری

آن به که برغم خصم پیوست

در کف قدح شراب داری