واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۲۱۳ گمنام بس که همچو وفا در زمانه‌ام کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به گمنامی و وفاداری خود اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که هیچ‌کس جز شکست و ناکامی نمی‌تواند به زندگی‌اش وارد شود و این نشان‌دهنده‌ی تنهایی و چالش‌های او در این دوران است.
هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ‌کس جز شکست و ناکامی به دلم نمی‌رسد و به یادگار وفا، گمنام و ناشناخته مانده‌ام.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چشم منی و خانه تو چشم خانه‌ام
حق‌القدوم تو گهر دانه دانه‌ام
چون مردمان خانه چشمم میان آب
از بس که آب دیده گرفته‌ست خانه‌ام
اکنون که زیر ران تو رام است رخش حسن
[...]
رنگین شده است بس که ز خونین ترانه‌ام
مرغان غلط کنند به گل آشیانه‌ام
هر پاره از دلم در توحید می‌زند
یک نقش بیش نیست در آیینه‌خانه‌ام
دل خوردن است قسمتم از گرد خوان چرخ
[...]
عمری‌ست چون نفس به تپیدن فسانه‌ام
از عافیت مپرس دل است آشیانه‌ام
در قلزمی که اوج و حضیضش تحیر است
موج خیالم و به خیالی روانه‌ام
آهم چو دود آتش یاقوت گل نکرد
[...]
با آنکه در قلمرو هستی یگانه‌ام
بر گوش روزگار، گران چون فسانه‌ام
نه دشمنم به پهلوی خود جا دهد نه دوست
در آب همچو موج و در آتش زبانه‌ام
هرجا که دام وا شود آنجا مجاورم
[...]
هرگز نیافت کس اثری در ترانه‌ام
جز اینکه سوخت خار و خس آشیانه‌ام
نبود زبان که آگهت از سوز دل کنم
این شعله بین که می‌کشد از دل زبانه‌ام
یک ره چو بوسم آن لب شیرین که نیست خوش
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.