تا چند ز سودای جهان پیمودن

واندر بد و نیک جان و تن فرسودن

چون رزق نخواهدت ز رنج افزودن

بگزین ز جهان نشستن و آسودن

ای دیده ز هر طرف که برخیزد خس

طرفه‌ست که جز با تو نیامیزد خس

هشدار که تا با تو کم آمیزد خس

زیرا همه آب دیده‌ها ریزد خس

گر شاد نخواهی این دلم شاد مکن

ور یاد نیایدت ز من یاد مکن

لیکن به وفا بر تو که این خسته دلم

از بند غم عشق خود آزاد مکن

فرمان حسود فتنه‌انگیز مکن

چشم از پی کشتن رهی تیز مکن

چون عذر گذشته را نخواهی باری

با من سخنان وحشت‌انگیز مکن

تا با خودی ارچه همنشینی با من

ای بس دوری که از تو باشد تا من

در من نرسی تا نشوی یکتا من

اندر ره عشق یا تو گنجی یا من

گه بردوزی به دامنم بر دامن

گه نگذاری که گردمت پیرامن

گه دوست همی شماریم گه دشمن

تا من کیم از تو ای دریغا تو به من

اکنون که ستد هوای تو داد از من

گر جان بدهم نیایدت یاد از من

مسکین من مستمند کاندر غم تو

می‌سوزم و تو فارغ و آزاد از من

گه یار شوی تو با ملامت‌گر من

گه بگریزی ز بیم خصم از بر من

بگذار مرا چو نیستی در خور من

تو مصلح و من رند نداری سر من

با من شب و روز گرم بودی به سخن

تا چون زر شد کار تو ای سیمین‌تن

برگشتی از دوست تو همچون دشمن

بدعهد نکوروی ندیدم چو تو من

ای چون گل نوشکفته برطرف چمن

گلبوی شود ز نام تو کام و دهن

گر گل بر خار باشد ای سیمین تن

چون گل بر تست خار بر دیدهٔ من

پندی دهمت اگر پذیری ای تن

تا سور ترا به دل نگردد شیون

عضوی ز تو گر صلح کند با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

ای یار قلندر خراباتی من

با من تو به بند دامن اندر دامن

من نیز قلندرانه در دادم تن

هر دو به خرابات گرفتیم وطن

گر کرده بدی تو آزمون دل من

دل بسته نداری تو بدون دل من

گر آگاهی از اندرون دل من

زینگونه نکوشی تو به خون دل من

بد کمتر ازین کن ای بت سیمین‌تن

کایزد به بدت باز دهد پاداشن

یکباره مکن همه بدیها با من

لختی بنه ای دوست برای دشمن

ای شاه چو لاله دارد از تو دشمن

دل تیره و چاک دامن و خاک وطن

چون چرخ چراست خصمت ای گرد افگن

نالنده و گردان و رسن در گردن

بی تیر غمت پشت کمان دارم من

دادم به تو دل ترا چو جان دارم من

پیش تو اگر چه بر زمین دارم پای

دستی ز غمت بر آسمان دارم من

غمهای تو در میان جان دارم من

شادی ز غم تو یک جهان دارم من

از غایت غیرتت چنان دارم من

کز خویشتنت نیز نهان دارم من

بختی نه که با دوست درآمیزم من

عقلی نه که از عشق بپرهیزم من

دستی نه که با قضا درآویزم من

پایی نه که از میانه بگریزم من

ای بی سببی همیشه آزردهٔ من

و آزردن تو ز طبع تو پردهٔ من

بر چرخ زند بخت سراپردهٔ من

گر عفو کنی گناه ناکردهٔ من

چون آمد شد بریدم از کوی تو من

دانم نرهم ز گفت بد گوی تو من

بر خیره چر آنگ ه کنم سوی تو من

بر عشق تو عاشقم نه بر روی تو من