جلال دین نبی پادشاه شرق علی

که از شجاعت و از جود چون علی مثلی

ز نسل شاه حسین بن ذوالفقاری و هست

سر حسام ترا سهم ذوالفقار علی

بنور عدل تو آراسته است ملکت شرق

که شمس ملکی و رخشان چو شمس در حملی

ستاره را ز برون خوان پهلوان ساغون

نکوترین خلف بی خلاف و بی خللی

چو جد خویش سر سرکش سیه علمان

سیه کننده روز عدوی بد عملی

ز بارگاه چو با رایت سیاه نسف

برون خرامی گوئی خلیفه را بدلی

خلیفه ای و گواهی خلیفه رایت تست

چنین نمائی از سایه لوای علی

بگرد نعل تو چشم ملوک مکتحل است

تو نور مردم آن چشمهای مکتحلی

یلان و شیردلانند لشکر تو و تو

بنفس خویش چو لشکر کشی و شیر دلی

سپاه و خیل تو زنبور خانه اجلند

بدانگهی که تو با خصم خویش در جدلی

اجل توئی و امل حضمر او از تو اگر

امان خوهد املی ور جدل کند اجلی

ز تو مخالف روبه حیل بجان بجهد

که همچو شیر اجل جان شکار بی حیلی

هزار چندان کز جرم خاک تا بزحل

بقدر و جاه و محل برگذشته از زحلی

خدم بوند و خول مرتار افاضل از آنک

مربی خدمی و منبتی خولی

بنظم مدح تو تقصیر کردن از زلل است

ز اهل نظم اگر چند عافی زللی

اگر معزی بودی بدور دولت تو

وگر کمالی وگر جوهری وگر جبلی

همه ثنا و مدیح تو نظم کردندی

بطبع خاطر بی کیمیا و منفعلی

جلال دینی و باشد جلالی آن شاعر

که در فنون هنر باشد او وقنی ویلی

اگر جلالی باشد چنین کسی شاید

جلالی از چه لقب شد حکیمک تللی

بدیده تللی سوزنم که سوز نیم

نه هر چه سوزن درزی نهان میان تلی

فزون ازین نکنم یاد او که مجلس را

ملیک مقتدر حاکم قدیر علی

بحکم او ازلی بود ملک و دولت تو

گمان مبر که فرو نیست قسمت ازلی