بر من آمد دوش آن در چشم بینائی

ز بهر جستن تدبیر رای فردائی

هرآنچه داشت بدل راز پیش من بگشاد

بلی چنین سزد از یکدلی و یکتائی

چه گفت گفت بخواهم شدن ز تو یکچند

که تا ز فتنه خصمان من برآسائی

پر آب کرد چو دریا دو چشم و از غم هجر

برخ از مژه بارید در دریائی

به آه گفت رفیقان مرا همی بایند

کنار گیر و وداعی هلاکه رابائی

ببر گرفت مرا تنگ و تنگ و اسب فراق

ببست و گفت که یارا تو بر چه سودائی

چه اوفتاد و چه کردم گنه بجای تو من

چرا بجستن هجران چنین مهیائی

مگر وصال منت ناپسند بود بدل

که بر براق فراقم سوار بنمائی

بهجر خنجر بر پای وصل من چه زنی

بر این غریبی و برنائیم نبخشائی

عجب بدی که نبودی نصیب من مسکین

فراق یار و غریبی و عشق و برنائی

بجان گرانی هجران چگونه ای دانی

بسان خنجر زهراب داده بر پائی

همی گر ستم میگفتم از رکاب بدیع

کجا روی و کجا باشی و چه وقت آئی

بگفت رفتن از تو ضرورتست مرا

گمان مبر که ز خود کامسیت خودرائی

بهر کجا که بوم در وفا و مهر توام

بگفتم ایدل و جان خود هم این چنین آئی

بگفت تا بو باز آیم آنچنان باید

که دفتر از غزل و مدح من بیارائی

جوابدادم کای نور چشم و راحت جان

شد این مراد تو حاصل دگر چه فرمائی

همه غزل بصفات جمال تو گویم

بمدح ناصر دین سیدی و دلخوائی

جلال امت مجدالائمه ناصر دین

اساس فضل و بزرگی و اصل و دانائی

حسد ببرده بدوگر حسود آتشخوی

بخاک بسته آبش زباد پیمائی

بمدح خلقت و خلق محامدش شب و روز

هماره طوطی طبعم کند شکرخائی

ببیند آنچه نبینند دیگران آن کس

که خاک درگه او کرد کحل بینائی

گسسته باد همی رشته دم آنکس را

که دم زند بر او از منی و از مائی