خورشید تابدار بتدویر آسمان

از منظر حمل نظر افکند بر جهان

نو گشت سال عالم و عالم بسال نو

میمون و سال نو بجمال خدایگان

عدل خدایگان بهوا داد اعتدال

عالم ز اعتدال هوا گشت چون جنان

ز اقبال خسروی که همه لطف و رحمتست

آثار لطف و رحمت بیچون کند چنان

بخت جوان شاه بسوی جهان پیر

نظاره کرد و کرد جهان را ز سر جوان

همچون جهان پیر هم اندر جهان پیر

هر پیر کو جوان شود از بخت شاه دان

شاهنشه ملوک و سلاطین شرق و غرب

صاحبقران روی زمین خسرو زمان

تمغاج خان عادل سلطان گوهری

از عهد خویش تا ملک افراسیاب خان

خورشید ملک داران مسعود بن حسن

کز کاخ اوست مطلع خورشید آسمان

ابنای ملک را بثبات حسن دعا

کردند و آن ثبات حسن اوست بی گمان

ای شاه تاجدار که بر تکیه گاه ملک

هم پادشه نشینی و هم پادشه نشان

زآنها که شاهنامه فردوسی حکیم

فردوس حکمتند ازیشان توئی نشان

جمشید صورتی و فریدون شکوه و فر

افراسیاب هیبت و هومان تن و توان

بهرام روز رزمی و پرویز روز بزم

در مسند اردشیر و بر مرکب اردوان

مقبول قول و نافذ فرمان شهنشهی

بر ترک و بر عجم چو سلیمان بر انس و جان

مرچشم مملکت را بایسته ای چو نور

مرجسم سلطنت را شایسته ای چو جان

در آسمان مدار و توقف مراد تست

تا برمدار ماند تو بر مراد مان

بدر و هلال او سیر و ناخج تواند

وز بهر بندگیت کمر بسته توامان

از آسمان تیصرت تو چون رسد مدد

پرند روز حرب تو مرغان ستان ستان

جان بخش و جان ستان ملکی ملک را ملک

آن به بود که باشد جانبخش و جان ستان

جانبخش و جانستان بحقیقت بود خدای

تو سایه خدائی جانبخش و جانستان

هرچند رسم نیست درآید ز سهم تو

دشمن بچشم سوزن چون تار ریسمان

گویند هرکجا ستم آمد برفت داد

این داستان زدند حکیمان باستان

داد آمد و ستم شد و غم شد طرب رسید

در پادشاهی تو چنین است داستان

از شرفه جلاجل شاهین عدل تو

عنقای ظلم گشت پس قاف در نهان

از سهم و از سیاست نادر گذار تو

بر گرگ دیده پوست بدرد سگ شبان

هستند اهل ایمان اندر امان تو

تا از دعای ایشان باشی تو در امان

نام بهشت روی زمین دار ملک تست

ار دی بهشت کرد جهانرا بهشت سان

تا در بهشت عدن براق تو گامزن

گردد درین بهشت بزی شاد و کامران

ای سوزنی بسوزن حکمت برشته کن

در ثنا و مدحت و بر پادشا بخوان

حسان بسیدالقرشی شعر خویش را

بستود و عقل و طبع ترا کرد امتحان

تا شعر خویش را بستانی به مدح شاه

در باب شعر سنت حسان کنی بیان

جاوید خواه شاه جهانرا بقای عمر

تا در جهان بماند نام تو جاودان