دایم ز قدت گلها راست همه

دل ماندگیی چند که برجاست همه

آن نیز که امروز ز ما کردی یاد

تاثیر دعای سحر ماست همه

یک شهر بجست و جوی آن دوست همه

بگذشته ز مغز و در پی پوست همه

گر زانکه طریق طلبش دانستی

از خود طلبش داری و خود اوست همه

چون دوست نماند دل و جانیم همه

چون تن برود روح و روانیم همه

گر هیچ ندانیم برآییم به هیچ

عین همه‌ایم، اگر بداینم همه

ای لاف زنان را همه بویی ز تو نه

حاصل به جز از گفتی و گویی ز تو نه

در هر مویی نشانه‌ای هست از تو

آنگاه نشان به هیچ رویی ز تو نه

آب ار چه به هر گوشه کند جنبش و رای

بر صحن سرایت به سر آمد، نه به پای

چندان که به گرد خویش بر میگردد

از بزم تو خوب تر نمی‌بیند جای

بر برگ گل آن سه خال کانداخته‌ای

هندو بچگانند و تو نشناخته‌ای

دیدی که به بوی مردمی آمده‌اند

بر گوشهٔ چشم جایشان ساخته‌ای

آن درد، که با پای تو کرد آن چستی

در کشتن خصمت ننماید سستی

با پای تو این جا سر و پایی گردید

تا با سر دشمن تو گیرد کستی

در عشق تو از سر بنهادم هستی

زین پس من و شوریدگی و سرمستی

با روی تو حالی و حدیثی که مراست

در نامه نبشتم که زبانم بستی

تا با خودی، ای خواجه، خدا چون گردی؟

بیگانه سرشتی آشنا چون گردی؟

جز سایهٔ خویشتن نمی‌بینی تو

ای سایه، ز خورشید جدا چون گردی؟

اقبال سعادت به ازینت بودی

گر لذت علم و درد دینت بودی

گردون بستی به گوش داریت کمر

گر گوش به هر گوشه نشینت بودی

یارا، گر از آن شربت شافی داری

یاری دو سه هوشمند کافی داری

مادر قرقیم بر لب آب روان

برخیز و بیا گر دل صافی داری

آن زلف،که دارد از تو برخورداری

مانندهٔ میغست که بر خورداری

کی برخورم از قامت چون سرو تو من

کز هر طرفی هزار برخورداری

گه وسمه بر ابروی سیاه اندازی

گه زلف بر آن روی چو ماه اندازی

اینها همه از چه؟ تا به بازی دل من

خوش بر زنخ آوری، به چاه اندازی

ترسم رسد از من به تو آهی روزی

زیرا که نمیکنی نگاهی روزی

گر می‌ندهی دو بوسه هر روز، ای ماه

آخر کم از آن که هر به ماهی روزی

تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟

زو جان نبری گر ز غمش نگریزی

خصمان تو بی‌مرند،در معرضشان

آخر به مراغه‌ای چه گرد انگیزی؟

ای خاک تو آب سبزه زار صافی

تابوت تو سرو جویبار صافی

تا عمر مراغه بود هرگز ننشاند

مانند تو سرو در کنار صافی

بد خلق مباش، کز خوش و امانی

پیکار مکن کار، که بر جا مانی

زنهار! مهل، کز تو بماند دل کس

دلها چو بماند ز تو،تنها مانی

تا چند گریزم و به نازم خوانی؟

من فاش گریزم و به رازم خوانی

بس دست خجالت چو مگس بر سر خود

خواهم زدن آن روز که بازم خوانی

صد سال سر خویشتن ار حلق کنی

وندر تن خویش خرقهٔ دلق کنی

صد بار ز حق دور کنندت به قفا

گر یک سر موی روی در خلق کنی

گر مرد رهی، تو چند بیراه روی؟

اندر پی این منصب و این جاه روی؟

تا کی ز برای زر و سیم دنیا

بر اسب نشینی، به در شاه روی؟