ای خالقی که صانع ارض و سما تویی

معبود کائنات ز شاه و گدا تویی

چشم امید سوی دارند ممکنات

آن کس که بوده است و بود با بقا تویی

در ورطه مهالک و آلام صعب سخت

[...]

یا رب مرا به چنگ بلا مبتلا مکن

دست مرا ز دامن لطفت جدا مکن

از حد گذشته گرچه گناه و خطای ما

چشم از گنه بپوش و نظر بر خطا مکن

افعال ما به وفق و رضای تو گر که نیست

[...]

یا رب اگر ز کرده ما پرده وا کنی

ما را به خجلت ابدی مبتلا کنی

ابلیس‌وار جامه طغیان به بر کند

گر یک نفس به خویش کسی را رها کنی

هر کس به جان خویش جفا بیشتر کند

[...]

شد وقت آنکه درد نهان را دوا کنیم

روی نیاز خویش به سوی خدا کنیم

ای خفتگان بستر راحت سحر رسید

خیزید تا گذر به خدا از رجا کنیم

خیزید تا به وعده «ادعونی استجب»

[...]

جهانا می‌جهانی رخش کین تا کی در این بِیْدا

عجب بیدادها بینم در این بِیْدا ز تو پیدا

کنی تا کی به یک کاسه دهی تا کی به یک کیسه

عسل با زهر حنظل با طبرزد خار با خرما

خراشد صورت دل چند از دستت به هر محفل

[...]

در زمان دولت فرمانروای کشور جم

شه مظفر خسرو فرخنده ظل‌الله اعظم

جامع علم و عمل مجموعه توفیق و تقوی

حافظ دین حامی شرع رسول‌الله خاتم

آیت‌الله مقتدای خلق عبدالله که یزدان

[...]

چون جناب قدوه الامجاد فخرالذاکرین

شد به باغ خلد نزد آل یاسین همنشین

کلک (صامت) بهر تاریخ وفات او نوشت

کرد حق یک سر به جنت جای زین‌العابدین

به گوش خلق ز بس شد ز باد غفلت پر

نهیب مرگ بود چون نوای زنگ شتر

چنان نجاست طول عمر سرایت کرد

که قلب شسته نگردد ز آب جاری و کر

هر آنچه آیت تنبیه حق کند ظاهر

[...]

سپهر بی‌وفا تا تیر عدوان در کمان دارد

تن آزادگان را جای پیکان در نشان دارد

ز بس با اهل فضل و مردم دانا بود دشمن

یکایک را به کف تیغ اجل اندر کمان دارد

به اهل بیت عصمت بس که میل دشمنی دارد

[...]

هر که قدم زد چو غلامحسین

در ره تحصیل مقام حسین

مست ز جان کرد گذر مردوار

از اثر نشئه جام حسین

رفت سوی کرببلا از وطن

[...]

داد کز بیداد کردون وز جفای آسمان

نیست یک دم خاطری آسوده از کید جهان

راحت دنیا غم است و عشرت او ماتم است

شادیش در پی عزا باشد بهارش را خزان

سال و مه دارد خیال کشتن خرد و بزرگ

[...]

فرداست که از رحمت حق عاصی رانده

خود را بطرب خانه فردوس رسانده

و آن کس که به شبها ز ریا نافله خوانده

بیچاره کلاهش به پس معرکه مانده

مرد گر در پیش زن ببرتبه شد عارش کم است

پیش پا افتد هر آن سنگی که مقدارش کمست

رفته رفته زن شود بر پشت آن شوهر سوار

ریش او را گیرد و گوید که سربارش کم است

شکر ز گفته (صامت) ز بس فراوان است

بهای شکر و بازار قند ارزان است

ولی هزار شکر جای نان نمی‌گیرد

هزار شعر و غزل پیش گرده حیران است

زانرو ببر هر که بخواهم بروم

آن هم به تو و لطف تو باشد محتاج

هر که اندر پی غمخواری مردم نشود

ز خدا قابل احسان و ترحم نشود

حج اکبر طلبی رو غم درویشان خور

کعبه را سنگ نشانست که ره گم نشود

ای به محراب عبادت کشته از شمشیر کین یا امیرالمومنین

شد سیه‌پوش از غم داغ تو جبریل امین یا امیرالمومنین

با خبر از تیغ بن ملجم تو بودی بر ملا یا علی آخر چرا

بازوی خیبر گشا بیرون نکردی ز آستین یا امیرالمومنین

تا که ننماید کسی انکار از شق القمر بعد پیغمبر دگر

[...]

امروز بود وقت عزای علی‌اکبر

سوزد دل عالم ز برای علی‌اکبر

هر کس که شدی طالب دیدار پیمبر

می‌کرد تماشای لقای علی‌اکبر

گردید مهیای خزان گلشن ایجاد

[...]

زینب چون دید خسرو دین مانده بی‌معین

رفت و گرفت دست دو طفلان نازنین

آورد آن دو تا گل گلزار خویش را

با چشم اشکبار به نزد امام دین

گفتا که خواهم ای شه خوبان ز جان کنم

[...]

تا توانی ای دل از وضع جهان بنما کنار

کاین عجوز دهر هر دم فتنه آرد بکار

چون عروسان خویش را ر جلوه می‌دارد ولی

کینه جوزالی بود مکار و زشت و نابکار

تو گمان داری که این شهد است نوشی روز و شب

[...]