تا توانی درون کس مخراش

کاندر این راه خارها باشد

کار درویش مستمند بر آر

که تو را نیز کارها باشد

به دست آهن تفته کردن خمیر

به از دست بر سینه پیش امیر

عمر گرانمایه در این صرف شد

تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا

ای شکم خیره به نانی بساز

تا نکنی پشت به خدمت دو تا

اگر بمرد عدو جای شادمانی نیست

که زندگانی ما نیز جاودانی نیست

تو گویی تا قیامت زشت‌رویی

بر او ختم است، و بر یوسف نکویی

شخصی نه چنان کریه منظر

کز زشتی او خبر توان داد

آنگه بغلی نعوذ بالله

مردار به آفتاب مرداد

تشنهٔ سوخته در چشمهٔ روشن چو رسید

تو مپندار که از پیل دمان اندیشد

ملحد گُرْسِنِه در خانهٔ خالی بر خوان

عقل باور نکند کز رمضان اندیشد

هرگز آن را به دوستی مپسند

که رود جای ناپسندیده

تشنه را دل نخواهد آب زلال

نیم خورد دهان گندیده

بزرگش نخوانند اهل خرد

که نام بزرگان به زشتی برد